zondag 20 december 2009

Slipperdeslip, klopperdeklop

Gisteren een rit door een schitterend winterlandschap gemaakt. Ik fietste langs Fort Vechten via Odijk richting kasteel Starkenborgh, langs kasteel Beverweerd en langs Vechten weer terug naar Houten.

Eerder maakte ik een sneeuwrit (23 november 2008) maar toen was de weg zo onbegaanbaar dat ik na 5 kilometer in traag tempo besloot weer terug te keren. Dit keer was de weg meestal goed berijdbaar. Het venijn zat in het 'meestal'. Nabij Beverweerd was de smalle weg bijna sneeuwvrij, behalve het middendeel. Terwijl ik ruim 30 reed raakte de fiets in een slip, kwam schuin op de rijrichting te staan. Ik zag een boom, ik zag een sloot, ik dacht aan omrollen, maar gelukkig kreeg ik de fiets weer in het juiste spoor voordat ik van de weg raakte. Mijn hart ging flink tekeer, dus de lezer begrijpt dat ik hierna een stuk voorzichtiger fietste!

Deze rit maakte ik overigens met een net daarvoor gekochte skihelm. Een Alpina Junta. Lekker warm met dit weer! Tijdens het fietsen waren alleen met wangen en vooral bij lagere snelheid ook mijn voeten koud. Met een temperatuur van ruwweg 5 graden onder nul droeg ik dikke sokken, een dunne lange fietsbroek, thermohemd, dunne windbreaker met lange mouwen en een fietsshirt met kort mouwen. In het begin van de rit waren ook mijn vingers koud, maar dat was snel voorbij.

De kilometerteller in de Quest staan nu op 5565 kilometer. Ik hoop dat het in het voorjaar gaat lukken om toch regelmatig naar het werk in Den Haag te rijden. Naast de afstand (73) vormt vooral de kwaliteit van de huidige route een probleem. Rijdt niet lekker door. Ik voel er ook niet zo veel voor om op een werkdag in het donker ook nog eens al te veel te gaan experimenteren met het vinden van betere routes terwijl het gebied naast de A12 volledig op de schop is.

zondag 11 oktober 2009

Voor de statistiek

Voor de statistiek: Vrijdagavond 9 oktober twee maal met de Quest een sprint geoefend. Eerste sprint 58,5 km/h, tweede sprint opnieuw 58,5 km/h. Teleurgesteld in de topsnelheid maar ik had ook ruim een week niet getraind (oa. door een werkbezoek aan Corfu). Na sprints ook niet het gevoel alles gegeven te hebben.

Vanavond 11 oktober weer twee sprints gedaan met de Quest. Eerste maal 58,1 km/h. Tweede sprint 60,5 km/h. Tevreden dat het nu in ieder geval boven de 60 kwam. Fysiek voel ik me sinds de tweede sprint minder, enigzins misselijk. Teken dat ik goed getraind heb, me dunkt.

Kilometerstand Quest 5427.

maandag 21 september 2009

Nachtelijke sprint in de Quest

Vanavond ging ik weer de sprint oefenen, nu in de Quest. Waar ik de vorige keer naar een meer 'stoemperig' verzet overschakelde om sneller dan 60 te kunnen gaan bleef ik nu in een soepeler verzet fietsen. Het resultaat bleef ook nu onder de 60 (58 km/h) maar de opbouw van de sprint voelde veel meer gecontroleerd aan.

Zo'n 10 minuten later probeerde ik weer een sprint. Dit keer nog rustiger opgebouwd (voor zover je kan zeggen dat de opbouw van een sprint rustig is). Naast de rustiger opbouw probeerde ik aandacht te hebben voor het 'rond' trappen, voor het zo veel mogelijk gedurende de gehele trapbeweging overzetten van kracht. Dat was effectief. Ik haalde nu 61 km/h. Dit keer met een trapfrequentie ruwweg vergelijkbaar met wat ik met de Groeneveld zal moeten trappen om het WRRA-record op de 200 m te kunnen verbreken.

zondag 20 september 2009

Training: sneller dan het WRRA-record

Op de Groenveld lage racer ging ik het zelfde stukje fietsen als afgelopen vrijdag met de Quest. Op de Groeneveld reed ik nu 63,6 km/h. Dat is net sneller dan WRRA-record van Sean Costin. Er stond wel een matige wind mee.

Na een paar minuutjes uitrijden beloot ik het weer te proberen, nu tegen de wind in. Ik reed dit keer 'slechts' 54 km/h. Ik draaide na een paar minuten de fiets om en reed opnieuw met de wind mee 59,8 km/h. Niet echt verstandig als training, maar wel een manier om in beeld te krijgen wat het effect van de wind is en wat de impact is van het na een paar minuten al weer proberen te sprinten.

vrijdag 18 september 2009

Inhouden en dan knallen

Vanmiddag ging ik fietsen om trainen voor de 200 m sprint. Doel was 30 km/h te gaan rijden en dan twee keer kort vol te gaan. Dat 30 rijden viel in het begin best tegen. Ik smokkelde er een paar km bij. De racefietser die voor me reed leek ik sowieso wel in te gaan halen, ook met 30 km/h. Dat maakte het een stuk makkelijker om toch slechts 30 te gaan rijden.

Na 20 minuten probeerde ik vol te gaan. Ik hoopte met hoge frequentie te kunnen blijven rijden maar tegen de 60 km/h schakelde ik toch door naar een zwaarder verzet. Zonder dat verzet leek het niet harder te kunnen gaan. Ik haalde nu 61 km/h - de fiets en ik knalden schuddend over de weg- en besloot toen weer naar de 30 te gaan. Tien minuten later probeerde ik het opnieuw, nu wat geleidelijker opgebouwd. Verkeer belette me echt vol te gaan, bij 58 km/h moest ik afremmen.

Ik vraag me nu af hoe een Quest met de banden niet echt op spanning buiten op niet ideaal wegdek zich in de sprint verhoudt tot de Groeneveld lage racer op een snelle wielerbaan.

maandag 14 september 2009

Trainen?

Gisteren fietste ik voor een familiedag met de Quest van Houten naar Soest en weer terug, 50 kilometer in totaal. Door Bilthoven reed ik een paar keer een aantal minuten 50 km/h (o.a. omdat het fietspad aldaar niet geschikt is om sneller dan een slakkegang te fietsen en ik dus maar met het verkeer mee reed, op de weg). Bijna thuis besloot ik nog even te kijken welke topsnelheid ik zou kunnen halen. Op 53 km/h stopte ik toch maar met kracht zetten omdat de flauwe bochten in de Oud Wulfseweg met die snelheid toch vrij krap bemeten zijn.

Al met al waarschijnlijk geen goede training voor de 200 m sprint, te weinig aeroob, te weinig explosief.

Wel goed was dat ik bij het optrekken zo laat mogelijk probeerde te schakelen. Ik fietste dus met flink hoge trapfrequentie. Ondertussen lees ik op internet dat een frequentie van 130 behoorlijk goed is om veel vermogen te leveren (http://www.chris-brands.nl/trapfrequentie-p.htm). De instelling van de Groeneveld lage racer lijkt dus ideaal.

BTW: kent iemand nog te pruimen muziek met 130 beats per second?

Km-stand Quest 5348.

zaterdag 12 september 2009

Voorbereiding recordpoging 200m sprint

Ooit (CV 1999) reed ik de 200m sprint met vliegende start met een snelheid hoger dan 70 km/h (ik werd tweede op mijn Baron Lowracer met staartpunt, net een fractie minder snel dan Frederik van de Walle). Dat is ongeveer de snelheid van het huidige UCI-wereldrecord, maar ik had wel een flinke wind mee. Toen ik las dat er in oktober een weekend de baan in Apeldoorn gereserveerd is om te pogen de WRRA-records (World Recumbent Racing Association) te verbreken voelde ik me uitgedaagd. Na een aantal jaar niet zo veel gefietst te hebben is dankzij de Quest mijn fietsconditie weer behoorlijk goed. Ik mailde dus de organisatie dat ik mee zou willen doen maar gaf daarbij aan nog een geschikte fiets te zoeken. Hoewel die opmerking over de fiets vooral als droge constatering bedoeld was kreeg ik wat later van Ellen van Vugt te horen dat ze misschien nog wel een carbon lage racer in mijn maat zouden hebben. Ik vrijdag dus naar Elan in Nijmegen getogen en kijk eens waar ik mee terug kwam:



Wat een schoonheid. Een echte Groeneveld Lowracer! Een fiets die sneller is dan menig lowracer met staartpunt. Uitgerust in single speed, 75 tands voor, 13 achter. Als ik het huidige WRRA-record (Sean Costin, 63,157 km/h) wil verbreken zal ik dus in ieder geval 200 meter met een trapfrequentie van 130 moeten rijden.

De fiets stimuleert me het trainen serieus te gaan nemen. Ik overweeg vooral 's avonds na het werk met een laag tempo met de Quest te gaan rijden en dan een paar keer te kijken welke maximumsnelheid ik kan behalen. Uiteraard ga ik ook af en toe op de Groeneveld om een beetje gevoel voor de fiets te krijgen. Vandaag voor het eerst er op gereden en de fiets past in ieder geval goed.

zondag 6 september 2009

Natte nachtelijke tocht

Hoewel de plaatjes van de buienradar me zorgen baarden, fietste ik vrijdagavond rond 19:00 toch richting Hoenderloo om mee te kunnen doen met de Vollemaanstocht.

Ik had een route gepland via de routeplanner van de fietsersbond. Die leverde me eerst een track die tussen Driebergen en Maarn koos voor een weg die - naar ik me meende te herinneren - niet zo geschikt is voor een Quest. Ik dacht aangegeven te hebben alleen op verharde wegen te willen rijden, maar misschien verwarde de dubbele negatie in de interface van de routeplanner me. "Overrulen vermijd onverharde wegen", snapt u het? Ik vertelde de routeplanner dus wat zuidelijker, via het kruispunt in het centrum van Doorn, te willen rijden en laadde de resulterende track in de GPS.


gefietste route weergeven op een grotere kaart

Bijna direct buiten Houten werd me een schitterende route gewezen die ik nog niet kende. Langs kasteel Krommerijn (zo weet ik nu), via Starkenborgh in noordelijk richting om dan de Gooijerdijk te nemen (ook nieuw voor me, verrassend). Aldaar werd ik op een gegeven moment weer een onverharde weg op gestuurd. Dat ging echt niet met de Quest dus ik besloot de Gooijerdijk aan te blijven houden.

Wat later, de A30 voorbij, begon het echt 'veluwe' te worden. Ondertussen was het pikkedonker. Ik fietste over een fietspad dat normaliter in verband met tegenliggers helemaal niet geschikt is voor een Quest, maar nu was er niemand. Helemaal alleen fietsend, dwars door het donkere bos. Een indrukwekkende ervaring.

Uiteindelijk was ik om 21:30 bij de Woeste Hoeve. In het duister stonden schimmen op me te wachten "Hee, het is René", hoorde ik een stem zeggen die wel bekend klonk maar die ik niet direct kon plaatsen. Toen we een kwartier later richting Wekerom vertrokken begon het te regenen.

Het begon te regenen, hard te regenen, nog harder te regenen. Het bleef maar regenen. De wind striemde de regen tegen mijn gezicht. Fietsen is zo niet echt aangenaam. Ik heb natuurlijk wel vaker met de Quest in de regen gereden maar nu werd ik voor het eerst flink nat van de regen.

Terwijl in het maïsveld in de buurt van Wekerom de regen maar naar beneden bleef komen wijdde Denis ons in in de trieste geschiedenis van de marskramer, de stroper en zijn zeven dochters. Toen ik weer in de Quest probeerde te klimmen besefte ik hoe koud en nat ik was. Ik besloot mij regenjas in de fiets aan te houden en alleen weer terug te rijden. Om af te druipen, als het ware.

Ook de eenzame terugweg kenmerkte zich door enorme hoeveelheden vallend en ondertussen ook liggend water. Om 00:45 was ik weer veilig terug in Houten.

Voor de statistiek: 141 kilometer gefietst, teller in de Quest staat nu op 5150 km totaal.

PS: Bijna vergeten te vermelden dat ik tussen Otterlo en Hoenderloo op een haar na een ree tegen de zijkant van de Quest had. Het beest was opgeschrokken door de felle lichten van een tegenliggende auto. Ik was ook even verblind, hoorde toen ineens een geluid als van krassende hoefjes op asfalt - zo zou ik het achteraf willen omschrijven - en zag toen ineens een flink dier op een paar cm naast me. Voor ik het door had was het ook weer verdwenen. Met een flink verhoogde hartslag zette ik mijn nachtelijk tocht voort...

maandag 31 augustus 2009

Nachtelijke dwaaltocht, net niet over de A12

Ter voorbereiding van de "Volle maanstocht" komende vrijdag besloot ik vanavond een ritje in het donker te maken en daarbij geen bekende route te volgen maar een voor mij nieuwe GPS-track te kiezen.

Resultaat: enorm verdwaald in Driebergen.

Al fietsende werd ik wegen op gestuurd die helemaal niet bestonden. Eerst dacht ik nog dat het aan mijn navigatiekunst lag, gebrek aan ervaring met het volgen van een track, maar op een gegeven moment was duidelijk dat de track zelf onjuist was. Thuis aangekomen de track weer vers in GPSies.com bekeken en inderdaad, de track zelf is bagger (het lag dus ook niet aan mijn bewerking met Whereabouts waarbij de track tot 500 punten gereduceerd wordt). Zie hier een stukje van de track en oordeel zelf:



Uiteindelijk vond ik de weg nog terug naar de Utrechtseweg en fietste ik nog een tochtje via Doorn, Langbroek en Odijk terug naar Houten.

Stand teller Quest 5009 km.

vrijdag 28 augustus 2009

De naakte feiten

Hoe snel rijdt dat nu, zo'n Quest? Hoe lang kan je dat dan volhouden? Dit soort vaakgestelde vragen roept om naakte feiten.

Goed, met de billen bloot dus. Vanochtend bracht ik eerst de kinderen met de Quest naar school en ben toen om 8:30 meteen de volgende tocht gaan rijden:


Rit 28 augustus weergeven op een grotere kaart

Ik was om 11:50 met 104 kilometers achter de kiezen weer net op tijd terug op school. Onderweg had ik een paar stops: de pont bij Amerongen, wat langer bij de pont bij Wageningen en nog wat langer in Rhenen om even mijn ouders gedag te zeggen en de bidon aan te vullen.

Volgens een analyse van de GPS-log was mijn gemiddelde rijsnelheid 38,83 km/h. Op de heenweg stond de wind gunstig en reed ik hele stukken ongeveer 45. Terug wat last van de wind reed ik eerst rond de 42, daarna begonnen de benen leeg te raken en zakte de snelheid tot 37 km/h.

De GPS-software (Trailrunner 2.1 beta) maakte de volgende grafiek van mijn snelheid (afgezet tegen de afstand):
snelheid
Het verschil in snelheid tussen de heen- en de terugweg is in deze grafiek minder evident dan het voor mijn gevoel was.

Btw, de kilometerteller in de Quest staat nu op 4967 km.

Toegift: de snelheidsgrafiek zoals gpsvisualizer.com deze maakt (snelheid uitgezet tegen de tijd):
snelheid

maandag 1 juni 2009

Snelle korte ritjes & instant karma

Voor een theevisite reed ik vandaag 2x 25 kilometer. Op de heenweg deed ik dat in ruim 40 minuten, terug in krap 40 minuten. Gemiddelde snelheid terug dus ongeveer 40 km/h!

In Langbroek verkoos ik op de terugweg om niet over de parallelweg met nare verkeersdrempels te rijden maar het fietsverbod te negeren en de reguliere snelle 50km-weg te nemen. Daar werd ik meteen voor gestraft...

Ik maakte flink vaart, schakelde bij ongeveer 50km/h om naar het grote blad voor en .... de ketting loopt er af. Stom stom stom want ik wist dat die voorderailleur niet goed begrensd was. Helaas kon ik niet zomaar terug naar de parallelweg. Ik liet me dus eerst wat uitrijden (er was geen verkeer) en trapte ondertussen toch wat rond. Toen merkte ik gelukkig dat de ketting er vanzelf weer goed op was gekomen. Pfff.

Verder richting Odijk veel verkeer & helaas niet alleen van het mooie weer genietende fietsers maar ook veel toerende automobilisten. Enigszins slalommend scheur ik terug.

(Kilometerstand 4100 km)

vrijdag 29 mei 2009

Mei slechte (fiets-) maand

Mei was geen goede maand en zeker geen goede fietsmaand. Door schoolvakanties, afspraken op het werk en een virusje weinig naar het werk kunnen fietsen. Hierdoor deze maand maar 525 kilometer met de Quest gefietst. Tot overmaat van ramp bleek ik gisteren ook nog eens één van de slachtoffers van de kaasschaaf geworden te zijn: ontslagen! Heel vreemd om mee te maken.

Voordeel is wel dat ik me nu, zonder me zorgen te hoeven maken over schaarse vakantiedagen, op heb kunnen geven voor drie dagen WK Ligfietsen. Ik wil meedoen met de Quest, de BEL rug-aan-rug tandem en wellicht ook met een geleende Raptobike.

Ik hoop natuurlijk ook snel weer een andere baan te vinden, bijvoorkeur op Quest-afstand (tussen de 20 en de 60 fietskilometers).

Kilometerstand 4051 km.

zaterdag 23 mei 2009

De boom

Vrijdag was ik eindelijk weer in de gelegenheid om naar het werk te fietsen. Bij het vertrek 's ochtends zag ik er wel wat tegenop maar bij Nieuwegein wist ik al weer hoe fijn fietsen naar je werk is. Vooral langs het kanaal vanaf Breukelen is het genieten. Op het bijna perfecte lange en rechte fietspad schoot ik zonder echt moeite te doen met zo'n 45 km/h vooruit. Bijna als in een trance.

Op de Indijkweg maakt het slechte asfalt het fietsen minder fijn. Ontspannen van de fijne rit langs het kanaal gaf ik me dit keer over aan de situatie en probeerde niet zoals anders toch 40+ te gaan rijden. Toen ineens zag ik de boom. Ik keek naar de boom langs de weg en zag toen de boom en hoe perfect alles was. De omgeving weids, de lucht blauw, de aarde groen, de zon stralend. Bloemen tussen het lange gras in de berm. De fietser in zijn knalgele fiets reed, alsof het geënsceneerd was voor een prentbriefkaart, één met dit alles aan de boom voorbij.

Ik besloot over de boom te schrijven maar kon me niet voorstellen hóe ik het zou kunnen beschrijven.

De volgende ochtend kwam ik, surfend zonder enig duidelijk doel, op de site van voormalig wielrenner Thijs Zonneveld. Ik las Cocktails en Chocoladesaus. Vermakelijk. Wat levert de fiets toch veel inspiratie op, dacht ik. Ik moest toen denken aan de amusante column "Vogelweg" van Ymte Sybrandy in Ligfiets& en besloot die op te zoeken om te herlezen.

"Vogelweg" is een juweeltje, maar al bladerend door Ligfiets& valt me op dat ook Ymte, hoewel hij niet van enige zelfrelativering gespeend is, soms ook ten prooi valt aan de klagerij die je bij bloggende ligfietsers vaak tegenkomt. Bij bloggende ligfietsers wordt veel geklaagd. Dat die andere weggebruikers zo stom zijn dat ze weigeren te snappen dat wij ligfietsers superieur zijn. Dat andere weggebruikers überhaupt niets snappen van verkeer en verkeersregels.

Vermoeiende lectuur.

Enigzins teleurgesteld herlees ik uiteindelijk "Vogelweg" (Ligfiets& 2008-6, p4). Het blijft een mooi fietsverhaal. Wat zonde dat we onze creativiteit niet altijd positief inzetten. Ik besluit zelf in ieder geval niet meer te schijven over de fouten of onwetendheid van andere weggebruikers.

's Avonds op de bank beschrijf ik mijn ontmoeting met de boom.

(3839 kilometer op de teller)

dinsdag 28 april 2009

Voor wie een Quest gaat kopen: tips

Als je een nieuwe Quest koopt dan zijn een claxon en electronische richtingaanwijzers (op basis van LEDs) optioneel. Ik raad iedereen aan die er bij aan te schaffen, het zijn praktisch onmisbare uitbreidingen, als je tenminste van plan bent om op de openbare weg te rijden.

Als extra had ik ook een groot 57-tands voorblad aangeschaft. Achteraf was dat niet nodig. Op het vlakke rij ik wel eens wat langere tijd 50 km/h en dat is nog net te doen met het 42-tands voorblad. Met een standaard 52-tands voorblad is ook tot 60 km/h prima te doen. Als je tenminste de kracht hebt... Dat soort snelheden rij ik alleen incidenteel, en dan alleen tijdens of na een afdaling. Voor mij was 57-tands dus niet nodig. Omdat je met een 52-tands voorblad de ketting kan inkorten waardoor die prettiger loopt heb ik nu dus weer een 52-tands blad gemonteerd.

Ik schafte ook een extra accu aan nadat ik op een terugrit in het donker wat weinig spanning over had. Achteraf was dat ook niet echt nodig geweest: de truc is om de accu voor iedere rijdag (van in mijn geval in de winter van ~ 3 1/2 uur) op te laden. Als de accu een paar dagen niet aan de spanning hangt verliest 'ie vanzelf veel capaciteit (misschien speelt dit ook met name in de winterkou).

Vrij snel na aanschaf heb ik het stoeltje in de laagste stand gezet. Daardoor heb ik minder last van een houten kont, is de stroomlijn beter én mijn wegligging beter door het lager geplaatste gewicht. Ik zit nu met het puntje van mijn neus ongeveer op de hoogte van de schuimkap. Bij het verlagen van de positie van je zitje moeten ook de cranks wat naar voren. Dat maakt het aardig wat werk. Achteraf spijt dat ik hier bij het ophalen van de fiets bij Velomobiel.nl niet net iets meer aandacht aan heb laten besteden.

Als ik nu weer een Quest zou kopen zou ik van te voren expliciet aangeven welke banden gemonteerd moeten worden. De Schwalbe Kojaks waar ik nu mee fiets bevallen goed, over de oorspronkelijk voor gemonteerde Vredestein HPV's was ik minder tevreden. Koop bij de eerste rit meteen ook reservebanden! Één buitenband voor iedere wielmaat en twee binnenbanden voor iedere maat geven mij een zeker gevoel. Binnenbanden met een Frans ventiel zijn het handigst omdat je die snel kan monteren als je binnenband enigszins op druk in een buitenband in het binnenste van je fiets vervoert.

Tot slot was ik in het begin ontevreden over het remgedrag van de fiets. Dat bleek later bij onderzoek door Velomobiel.nl te komen doordat het kapje op een remkabel niet goed zat waardoor de remkabel daar ingesleten was en klemde. Velomobiel.nl heeft me prima geholpen en nu remt de fiets weer goed. Moraal is dus dat je je ook na aanschaf van je nieuwe Quest bij vragen of twijfels niet moet schromen om contact op te nemen met Velomobiel.nl.

Kilometerstand in de Quest nu 3524 km.

donderdag 23 april 2009

Het leven slaat terug

Nog onwetend kwam in vanochtend in lycra gehuld de trap af. Aan het aanrecht snijd ik twee dikke plakken van het brood dat ik koop in de winkel met een grote maar vriendelijke kabouter achter de toonbank. Gewapend met de boterhammen en een glas jus d'orange kruip ik achter de computer en open achteloos "nu.nl." Ik lees "Martin Bril (49) overleden." Hoewel de Volkskrant in huize Voorburg-Hattink al jaren niet meer door de brievenbus valt, maakt dit bericht om redenen die ik zelf niet direct kan verklaren indruk op me. Zo'n 10 minuten later dan gewoonlijk fiets ik van huis. Iets aan de dag zelf lijkt niet meer mee te willen werken.

Voorbij Breukelen is het fietspad fijn. Automobilisten worden op veilige afstand gehouden, het asfalt is er goed, de weg is lang en recht. Ideale omstandigheden om m'n hoofd heerlijk leeg te fietsen. Het mooie van een leeg hoofd is dat het gevuld kan raken met wat er zich voordoet.

De racefietser die voor me rijdt lijkt uit een modeshow weggereden. Al op grote afstand valt me op hoe verzorgd zijn wielerkleding er uit ziet. De fluorescerend groene stukken van zijn verder zwarte shirt geven geen schreeuwende maar juist een gedistingeerde uitstraling. "Professioneel", denk ik. Die gedachte doet me opleven. Graag zou ik met 'm spelen, 'm niet te hard inhalen, hem het idee te geven dat 'ie aan kan klampen. Na hem even de indruk gegeven te hebben dat 'ie mij zou kunnen volgen zou ik langzaam de snelheid verhogen, 36, 38 km/h. Hij zou niet opgeven. Zijn ijdelheid geeft hem zelfvertrouwen. Heimelijk zou ik er van genieten om hem in mijn achterspiegel zo onopvallend mogelijk te zien puffen terwijl ik de snelheid weer verder verhoog. Zie hem eens fietsen, ha! Ik rijd 40, 42 km/h. Het onvermijdelijke gebeurt, hij geeft op, met een achteloosheid zoals ook een kat kan tentoonspreiden. Alsof het eigenlijk puur toeval was dat hij achter me aan bleef hangen. Ik zou nog wat laatste genot uit deze spelerij halen door flink aan te zetten en er met krap 50 km/h vandoor te gaan, hem in mijn achterspiegel snel tot een klein stipje reducerend.

Die beelden springen in een fractie van een seconde door mijn hoofd. Net voordat ik de man daadwerkelijk inhaal komt hij uit het zadel. Zo te zien enkel om zijn kleding verder te fatsoeneren. Ik heb de man blijkbaar verkeerd ingeschat. Het is niet de snelle professional, maar enkel een modefreak. Met een bedroefd gevoel rij ik hem voorbij. Ik voel me eenzaam. Hoe meer ik andere fietsers langs het kanaal observeer hoe verder ik me van hen verwijderd voel. Ik denk aan Martin Bril. Met zijn gave voor scherpe observatie zal hij zich ook vaak eenzaam gevoeld hebben, stel ik me voor.
Deze dag lijkt niet meer te kunnen lukken.

Voor Abcoude buig ik van het kanaal af. Net om de bocht bij het spoor rij ik een meisje tegemoet. Een scholiere op een stevige fiets. Geen schoonheid, een rond hoofd, korte jongensachtige haren. Hollandse struisheid. De verplichte witte 'oortjes' van een iPod in haar nek. Ze kijkt naar me en lacht een beugel bloot. Alsof ze m'n gedachten kon lezen en me wilde troosten. Rechts van me breekt de zon door het grijze wolkendek. "Het leven slaat terug," schiet er door mijn hoofd.

Deze dag kan niet meer stuk.

BTW, de teller in de Quest staat op ongeveer 3310 km.

zaterdag 4 april 2009

Vredestein HPV, Perfect Moiree en Schwalbe Kojak

Onder het motto "een nieuw seizoen, tijd voor nieuwe banden" heb ik vandaag de Vredestein Perfect Moiree's vervangen door verse Schwalbe Kojaks. De Kojaks schijnen net iets sneller te zijn maar misschien ook wat minder lekbestendig. Dat ga ik dus zelf eens testen. Over de snelheid verwacht ik niets zinvols te kunnen zeggen. De omstandigheden van het moment en vooral het gevoel van de dag maken mijns inziens dat er niet te veel waarde gehecht moet worden aan subjectieve beoordelingen over de snelheid van een band. Een uitroltest zegt veel meer maar ook die moet denk ik niet als de absolute waarheid gezien worden, wel als een redelijke indicatie van de verschillen in rolweerstand. Immers, een uitroltest onder andere weersomstandigheden en op ander wegdek zal goed tot andere resultaten kunnen leiden.

Maar goed, misschien ga ik hier binnenkort toch enthousiast roepen dat de Kojaks heel snel zijn (of juist niet).

Over lekbestendigheid durf ik me wel uit te laten, hoewel het statistisch volslagen onverantwoord is om conclusies te trekken op basis van de ervaringen met een paar examplaren, opgedaan over enkele honderden kilometers.

De Vredestein HPV's bevielen me niet goed. De eerste was lek na ongeveer 400 kilometer. Een ander gloednieuw exemplaar na 500 kilometer. Die band heb ik na nog eens 500 kilometer vervangen omdat de scheur in het canvas te groot was en de reparatie aan de binnenzijde niet hield.

De Vredestein Perfect Moiree's bevielen beduidend beter. Zeker niet significant trager dan de HPV's (zegt ik toch wat over de snelheid, maar zie eens hoe voorzichtig!) maar in ongeveer 1500 kilometer niet lek gereden. Er zaten diverse kleine steentje in het loopvlak (ééntje zelfs net door het canvas heen) maar mijn indruk is dat de band minder snel scheurtjes oploopt dan de HPV's. Plan is nu om deze zomer de Kojaks op te rijden en als het dan echt herfst wordt de gebruikte Perfect Moiree's weer terug te leggen.

De Schwalbe Kojaks bleken vandaag, in tegenstelling tot diverse berichten op het internet, eenvoudig om te leggen. Geen problemen met hoogteslag, tenminste niet bij de draadversie die ik gebruikt heb (er is ook een Kojak als vouwband). Achter is de fiets overigens sinds oplevering voorzien van een 26" Kojak. Die is al bijna 3000 km lekvrij. Wel kon ik er vandaag de nodige kleine steentje uit peuteren. Slechts één beschadiging aan de band was net wat groter. De band ziet er verder nog goed uit.

Beware of the White Van Men!

Hoewel er op industrieterrein Lage Weide fietspaden zijn is het er echt Autowereld. Als fietser ben ik dus zeer beducht voor verkeer dat vergeet dat er ook fietsers bestaan. Vooral bij afslaand verkeer ben ik alert.

Afgelopen vrijdag in de ochtend zag ik nog ruim voor me een trits tegemoetkomende afslaande auto's. De laatste in de rij zou absoluut voor me moeten stoppen. Die laatste in de rij was echter een wit bestelbusje. Nu was ik gealarmeerd. Een White Van Man, de meest gevaarlijke categorie bestuurder! Witte bestelbusjes worden in het algemeen bestuurd door jonge mannen (2 x een risicopunt). Het voertuig is van hun werkgever wat niet stimuleert tot voorzichtig rijgedrag (nog een risicopunt) en de wagens zijn meestal geheel anoniem (nog meer aanleiding tot risicovol gedrag, nu 4 punten bij elkaar opgeteld).

Als ik 's ochtend op Lage Weide op collision course zit met een White Van Man is het uitgangspunt dus dat hij me niet ziet. Dat bleek vrijdagochtend terecht. Ik flink remmen en claxonneren tegelijk. Ik hoop dat 'ie me uiteindelijk nog wel gehoord en gezien heeft maar waarschijnlijk grossierde hij in risicopunten en was hij ook aan het bellen terwijl de muziek aan stond. Een White Van Man is en blijft immers een White Van Man.

Kilometerstand na vrijdag 2887 km.

dinsdag 31 maart 2009

Ik herhaal mezelf...

Ik herhaal mezelf, maar wat een fiets is die Quest! Snel! Zeker nu met het wat warmere weer. Vanavond reed ik van kantoor naar huis in 1 uur 25 minuten. Dat is een gemiddelde van 37 km/h. Dan te bedenken dat grote stukken mijn snelheid vrij laag ligt omdat de wegen te slecht zijn (vooral rond Abcoude) of ik me moet aanpassen aan het overige (mn fiets-) verkeer (vooral in Amsterdam). Langs het kanaal is het echter doorknallen, echt een fantastische route voor een Quest (afgezien van het stuk met de nare drempels bij Breukelen). Ik sloof me overigens nog niet eens echt uit...

Afstand vandaag zoals gewoonlijk 106 km, overall afstand 2781 km.

woensdag 25 maart 2009

Toegejuicht

De communicatie tussen verkeersdeelnemers is doorgaans zeer beperkt. Soms geeft men elkaar een vriendelijk gebaar, van "gaat u maar voor", of "bedankt", incidenteel uit men -al dan niet binnensmonds- een verwensing en daar blijft het dan doorgaans bij. Alleen al vanuit dit perspectief was mijn woon-werkritje van gisteren uniek.

Zodra ik 's ochtends in de fiets stapte begon het te regenen. Na 100 meter stopte ik om mijn helm te verruilen voor een pet, om zo, mijn ogen enigszins afgeschermd, wat beter zicht te hebben. Dat viel echter tegen. De regen kwam met bakken ijskoude druppels naar beneden. De spetters maakten dat ik mijn ogen wel dicht moest knijpen. Het was afzien. Ik nam in overweging maar weer om te keren, zo naar Amsterdam fietsen is geen doen.
Gelukkig hield de heftige regen voor Nieuwegein op. De rit verliep verder zonder veel noemenswaardige feiten, behalve dan dat ik met de flinke tegenwind en een wat te kort aan echte 'fietslust' genoegen nam met een kruissnelheid van ongeveer 38 km/h langs het kanaal.

Voor de terugweg verheugde ik me al op het voor de wind rijden. Tot Abcoude hield ik het tempo beperkt. Net voorbij Abcoude stopte ik om de te warme lange fietsbroek uit te trekken. Als snel reed ik dik 40+. Bij het goede asfalt van het fietspad langs het kanaal aangekomen verhoogde ik de snelheid geleidelijk tot achter in de 40. Het ging vrij gemakkelijk. Tot mijn plezier zag ik in de buurt van de veerpont een racefietser voor me. Vanuit een kinderlijk genoegen om er echt hard voorbij te gaan verhoogde ik de snelheid tot 50 km/h. Net voordat ik er voorbij kwam ging hij op de pedalen staan. Hij zal ook wel gedacht hebben "laat ik met die wind mee eens echt hard gaan." Sorry man, voor het verstoren van dat gevoel van snelheid, maar ik genoot er wel van...

Voorbij Breukelen zijn er verkeersdrempels om auto's te ontmoedigen. Normaal rij ik daar met ongeveer 36 km/h overheen. Harder is niet prettig meer. Met de heersende wind was het echter bijna niet te doen om zachter dan 40 te rijden. De eerste keer reed ik er met 40 dan ook veel te hard overheen. De fiets kwam bijna los van de weg... Enorm zonde om als fietser telkens zo flink af te moeten remmen, zo kan het niet bedoeld zijn.

Voorbij die nare drempels kreeg ik behoefte om weer lekker door te trappen. Langzaam nam mijn snelheid toe, van 45 km/h tot 49 km/h, tot zelf 52 km/h. Wat een snelheid! Ik kreeg zelfs de neiging om nog wat harder te trappen toen een stoptrein me inhaalde. Met een snelheid van nog steeds ruim 50 km/h reed ik voorbij station Maarssen drie voetgangers tegemoet. Drie mannen van het negroide ras. De parka's die ze droegen wekten de indruk dat ze pas kort geleden vanuit Afrika naar Nederland waren gekomen, alsof ze nog moesten wennen aan het klimaat. Toen ik ze voorbij ging begonnen ze me tot mijn verrassing toe te juichen. Alsof ik Lance Armstrong was, in een tijdrit in de Tour de France, bezig de voorsprong op Jan Ullrich spectaculair te vergroten.

Bij Lage Weide paste ik mijn snelheid aan op de weinig fietsvriendelijke omgeving aldaar. Weer op de weg en het fietspad langs het kanaal kon ik weer vaart maken. Toen ik de weg op draaide lang het kanaal in Nieuwegein zag ik een bromfietser achter me. Juist op die weg is het fijn goed hard te gaan. Je begint er heuvelafwaarts en het asfalt is er goed. Ik zette dus flink aan en zag de afstand tot de bromfietsers eerder groter dan kleiner worden. Mijn teller gaf 54 km/h aan. Bij het rode stoplicht kwam hij alsnog naast me: "Man, je reed hard! Wel 55, ik kon je niet eens bijhouden! Goed man!" Toch wat verguld gaf ik aan dat dit geen normale snelheid voor me is. "Ga je dan nog harder?" vroeg hij. Dat ik vertelde dat dit een sprintje was stelde hem gelukkig niet teleur. Toen het licht op groen sprong reed hij gebarend met zijn duim omhoog weg.

Dagafstand 106 km, totale afstand 2568 km.

maandag 23 maart 2009

Alles is goed

Zaterdagochtend stapte ik om 6:20 in de fiets. Buiten vroor het licht. Flarden mist hingen boven de berijpte weilanden. De zon begon net op te komen, schijnbaar enkel met het doel om de statige bomen van Amelisweerd op de de mooist mogelijke manier contrastrijk te belichten. Wat kilometers verderop, in de Flevopolder, speelde zij een ander spel. De eentonigheid van het landschap werd versterkt door mist maar juist aan die schijnbaar tijdloze eentonigheid wist de zon met flarden licht een bijzondere magie te geven. De af en toe opdoemende windmolens maakten het geheel op bijna surrealistische wijze af.

De tocht naar Dronten leek vooral naar beneden te gaan. Kruissnelheid 40+.

Bij Velomobiel werd de achterbrug van de Quest door Allert preventief versterkt. Mijn klachten over de remkracht van de fietsen bleken na enig onderzoek veroorzaakt door een metalen dopje op de remkabel die niet goed zat en daardoor ingesleten was. Een relatief klein en goed te verhelpen euvel dus.

De terugweg baadde in het zonlicht. De magie van de heenreis was als een droom weer verdwenen. De focus van mijn aandacht lag nu met name op de fiets en het fietsen. Dat ging perfect. De fiets remt weer zoals het hoort. De cranks lijken, sinds ik ze vorige week 1 cm naar voren geplaatst heb, ook een ideale positie bereikt te hebben. Mijn conditie is flink verbeterd sinds de vorige keer dat ik dit ritje maakte, half november 2008. Hoewel ik dit keer heen én terug reed lag het tempo flink hoger. Zelfs aan het einde van de rit kon ik nog een paar keer met racefietsers spelen door ze met 45 km/h in te halen. Wat een fiets, die Quest! Weer thuis nauwelijks vermoeid en zeer voldaan.


Ritafstand 172 km, overall kilometerstand 2462 km.

zaterdag 14 maart 2009

Als de snelweg er voor fietsers was

Er was ooit sprake van dat er langs het Amsterdam-Rijnkanaal een fietssnelweg "van Dom tot Dam" zou komen. Een klein stukje van dat traject, ter hoogte van station Maarssen, is wel aangepakt en getransformeerd van één van de slechtste fietspaden van Nederland tot een retesnel stukje asfalt. Op dat stukje van zo'n krap 3 km behaal ik gedurende een woon-werkritje dan ook de hoogste snelheden. Zo'n 45 km/h is geen uitzondering. Heerlijk fietsen daar!

Ik fantaseerde wat over snelwegen voor fietsers en vroeg me af wat het zou betekenen als ik als fietser de snelweg op zou mogen. Volgens de routeplanner verkort dat mijn ritje van 53 km tot 49 km. Van die 49 km is 41 km snelweg. Geen idee hoe snel het asfalt van een snelweg voor een fiets is, maar het lijkt me geen vreemde inschatting dat ik die 41 km snelweg zonder te veel moeite in een uur kan rijden. De resterende 7 km is met stoplichten en al zeker binnen 15 minuten te doen.

Mijn reistijd zou dus, als de snelweg niet voor auto's maar voor fietsers aangelegd was, nog slechts 1 uur 15 minuten bedragen. Een snelheidswinst van ongeveer 25 minuten ten opzichte van de huidige route! Met de fiets over de snelweg is het nog maar nauwelijks langer dan het huidige openbaar vervoer (~ 1 uur 10, met fiets, trein met overstap en fiets).

Geeft je te denken... Camiel, Tineke, wel eens van een Quest gehoord?

BTW, de kilometerstand bedraagt nu 2184 km.

zondag 8 maart 2009

Hard en kort & paarden

Vandaag een uurtje gefietst en geprofiteerd van het plots tevoorschijn gekomen zonnetje. Ik besloot om er maar een trainingsritje van te maken. Dat gecombineerd met de harde wind maakte dat mijn snelheid flink varieerde. Tegen de wind in reed ik met de nodig moeite net in de 40. Met de wind gunstig reed ik een flink stuk om en nabij de 50 km/h. Topsnelheid was 54 km/h. Tussen de periodes met flink doortrappen in lag de snelheid rond de 35, soms lager.
Voor het eerst in de Quest gereden met een hartslagmeter. Als ik keek gaf die waarden tussen de 140 en de 170 aan.

Ik reed een gebruikelijk rondje: naar Schalkwijk, een stukje over de Lekdijk, door 't Goy, en daarna via Fort bij Vechten terug naar huis.

Kort na Fort Vechten maakte een schichtig paard dat ik besloot om maar beter een stukje om te rijden langs de A27 dan te kijken hoe het paard zou reageren ( eerder had ik in een velomobiel een slechte ervaring met een ontmoeting met een paard).

De teller staat nu op 2078 km.

vrijdag 6 maart 2009

Oefening in discipline

Naar het werk fietsen met de Quest is voor mij onder andere een oefening in discipline. De kou, het duister, de regen, het vroege opstaan, de vele kilometers.... stuk voor stuk goede redenen om niet 53 km naar je werk te rijden, of niet soms?

Onzin! Uiteindelijk zit het allemaal tussen de oren. Dat valt me telkens weer op als ik me over alle drempels heen gezet heb en weer ben gaan fietsen. Als ik eenmaal fiets is het weer genieten. Discipline is het enige dat nodig is. De kou? Als je je maar niet alleen richt op de sensatie in je tenen ook bij -6 ºC geen probleem! Het duister? Tja, je moet iets beter opletten, vooral om geen andere fietsers met minimaal licht omver te rijden. De regen? In een Quest? Waar hebben we het over! De vele kilometers? Zo ver is 53 kilometer nu ook weer niet en het fietsforenzen is bovendien een hele efficiënte manier om aan de zo zinvolle lichaamsbeweging te komen.

Volgens mij zijn we met zijn allen in deze samenleving steeds meer watjes geworden. Weekdieren zijn we, verwend en lui!

Mezelf incluis.

Vanochtend zou ik voor de tweede keer deze week met de fiets naar het werk kunnen rijden. Ik ging dus niet. Vanochtend lag alles klaar voor vertrek. Mijn excuses waren niet de kou, het duister of de regen maar
  • door het drukke werk een paar nachten sub-optimaal geslapen (ach...)
  • vannacht een paar keer door de kinderen in de slaap gestoord en kon de slaap daarna niet goed meer vatten (tjonge..)

Ik heb nog heel wat te oefenen in discipline voordat fietsen gewoon fietsen wordt.

Voor de statistiek: de teller in de stilstaande Quest staat op 2042 km.

vrijdag 27 februari 2009

Velosofie deel 1

Als ik fiets lijkt het alsof in een bron van creatieve energie aanboor. Ik krijg zin om te schrijven, te fotograferen, te filosoferen of zelfs te dichten. Waarover dan? Over fietsen natuurlijk! Of meer dan dat, over fietsers vooral. De aanblik van een fietser geeft me zelden géén goed gevoel. De man van in de 50 die 's ochtends vroeg door het duister en de regen naar zijn werk op het industrieterrein Lage Weide fietst, een held. De huisvrouw, beladen met boodschappen onderweg naar huis, bewonderenswaardig. De vader, stevig doortrappend met een kind voorop en achterop, vertederend. Het meisje dat al SMS-end door de stad rijdt, allerschattigst.

Ik hou van ze allemaal.

Maar het meest nog van fietsende meisjes. Een vrouw op een fiets, op een bepaalde manier komt daar magie bij vrij. Het is wonderlijk. Ik zou ze het liefste allemaal willen fotograferen, jong of oud, mooi of lelijk. Dat schiet helaas niet op en tussen droom en daad ligt een wereld van schijterigheid verpakt in rationeel klinkende uitvluchten.

Het beste excuus tot nu toe is de site Amsterdamize van Marc van Woudenberg. Wat een schitterende foto's! Wat een liefde voor de fiets en haar berijders en berijdsters. Bezoek en geniet!

BTW, de teller in de Quest staat vandaag op ~ 1930 km.

maandag 16 februari 2009

Wat een fiets! Een nieuw record.

Wat betreft de meerkeuzevraag: ik denk dat Wilfred gelijk had. De snelheid van mijn fiets lag de 13e waarschijnlijk vooral laag doordat de Perfect Moiree linksvoor niet op druk was. Gisteren ben ik de band op gaan pompen en de druk leek toen nog krap de helft te zijn van de 6 bar waar ik 'm een week geleden op gebracht had.

Vanochtend voelde de band gelukkig nog hard. De rit naar kantoor ging oké, kruissnelheid langs het kanaal ongeveer 38 km/h. Op de terugweg stond de wind gunstig en ik had goede fietszin. En het ging snel! Langs het kanaal flinke stukken dik harder dan 40 km/h. Toen ik voor mijn huis in Houten in de remmen kneep kon ik op mijn horloge aflezen 1 uur 31 minuten onderweg te zijn geweest. De gemiddelde snelheid bedroeg daarmee 35 km/h. Wat een fiets, die Quest! Het komt natuurlijk niet vanzelf maar toch onvoorstelbaar dat een niet bijzonder sportief type er zo hard mee kan rijden.

Nog wat curieuze zaken vandaag: op de heenweg reed ik bijna een vogel (merel? het was donker...) van zijn sokken. Op de terugweg ter hoogte van de DE bij Utrecht sprongen er plots twee konijnen voor de fiets langs. Scheelde weinig. Ik was net weer van de schrik bekomen, draai na de Prins Clausbrug het donkere fietspad weer op en denk "ligt daar iets midden op de weg ofzo?" Zie ik ineens dat er een reiger midden op het fietspad staat. Op een veer na had ik nu broodje reiger kunnen eten... Het lijkt wel of het voorjaar weer in de lucht zit, de dieren hebben andere zaken aan hun kop dan hun eigen overleven...

Vandaag 107 km, in totaal 1718 km.

vrijdag 13 februari 2009

Een meerkeuzevraag

Vandaag was ik niet vooruit te branden. Zowel op de heenweg naar kantoor als op de terugweg naar huis moest ik moeite doen om een kruissnelheid van ongeveer 35 km/h te halen. Sinds de vorige zeer snelle ritten zijn er een paar zaken veranderd. Wat zou de oorzaak zijn?

  • Het gaatje dat ik voor het fietsslot in de wieldoekjes van het achterwiel heb gebrand verstoort de stroomlijn substantieel.

  • Een flinke verkoudheid en bijkomende slechte nachtrust hebben zijn weerslag gehad op mijn conditie.

  • De nieuwe Vredestein Perfect Moiree banden zijn onder heersende condities trager dan de juist vervangen en al lekker ingelopen Vredestein HPVs.

  • De linker voorband was niet voldoende op druk, en en daar schijnen Perfect Moirees flink trager van te worden.

Onder de goede inzenders wordt een pak Albert Heijn Fruitrepen verloot (smaak Appel).

Kilometers vandaag 106, kilometers in totaal 1610.

zondag 8 februari 2009

Wanneer vervang je een band?

Naar aanleiding van de lekke band die ik zo'n 600 km geleden had informeerde ik op de Ligfiets Google Group wanneer het zinvol is een band te vervangen. Veel fietsers blijken door te rijden totdat het canvas op het loopvlak in beeld dreigt te komen of totdat er zeer frequent lek gereden wordt. De discussie leverde geen antwoord op mijn specifieke probleem: wanneer is een snee in een band zo groot dat het wijs is hem te vervangen.

De Vredestein HPV buitenband had een scheur die aan de buitenzijde bijna 1 cm bedroeg en aan de binnenzijde een mm of 4. Ik repareerde de band door aan de binnenzijde duct tape te plakken en het rubber aan buitenzijde met superlijm aan elkaar vast te lijmen. Dat zag er weer netjes uit.

Vandaag controleerde ik de staat van de banden en zag dat de gerepareerde snee dusdanig open was gaan staan dat ik besloot 'm te vervangen. Aan de binnenzijde bleek ook de ducttape ter plekke doorgescheurd te zijn. De binnenband zelf was nog heel maar de plakker bleek er ook niet fijn meer op te zitten.

Ergo, vooraan vervang ik een buitenband als er een snee van een mm of 3 of meer in zit.

Afsluitend nog wat feitjes:
De Vredestein HPV (eentje met grijze wangen) heeft het krap 800 km volgehouden. De fiets is nu voorzien van Vredestein Perfect Moiree 35 mm. Ik overweeg toch nog een Vredestein HPV te bestellen om de overgebleven band, die nog in goede staat is, te kunnen vergezellen. Daarnaast overweeg ik een paar Schwalbe Kojaks of Marathon Supremes te bestellen (bij gebrek aan Primo Black Comet Kevlar..).

vrijdag 6 februari 2009

Het Spooklekpad bij Abcoude

Telkens als ik vanaf het Amsterdam-Rijnkanaal afbuig richting Abcoude denk ik "He, heb ik een lekke band?" De fiets begin te trillen, herrie te maken, de snelheid loop terug, allemaal tekenen van een lekke band. Op de Indijk denk ik dat dus telkens, maar iedere keer blijkt er gelukkig weer niets aan de hand. Als verderop het asfalt weer glad wordt loopt de fiets geruisloos weer 40+. Typisch een spooklekpad dus.

Nog wat statistieken voor vandaag:
Voor het eerst binnen 1 uur 40 min naar kantoor gereden. Een collega die min of meer dezelfde route deed met de trein had er vandaag 2 uur 30 minuten voor nodig.
Kruissnelheid (langs het kanaal) lag hoger dan voorheen voor een woon-werkrit, op de terugweg tussen de 38 en 45 km/h.

Afstand afgelegd vandaag 106 km.
Totale afstand gereden 1501 km.

zaterdag 31 januari 2009

Remmen en rissen

Voordat ik vandaag ging fietsen wilde ik kijken of de linker rem strakker gesteld zou kunnen worden. Ik ben niet tevreden over de remkracht van de fiets en had laatst ook het idee dat 'ie bij het remmen wat naar rechts trok. Ik dus met een sleutel (maat 8) aan de slag. Het viel me toen op dat de linker kabel anders dan de rechter niet vast zat in het oog op het stuur maar dat er beweging in zat. Mijn indruk was dat de de opening voor de remkabel niet goed getapt was waardoor die dus los zat. Velomobiel gebeld, het blijkt zo te horen, de opening is niet getapt. De kabel hoort, zo begreep ik van Ymte, echter niet zo los te zitten dat 'ie door het oog heen en weer kan schuiven.

Met het moertje de linker kabel wat strakker gezet. Door de fiets aan de beugel op te tillen en remmend naar voren te duwen op het gevoel geprobeerd de linker rem gelijk te laten werken met de rechter. Op advies van Ymte nog even gecontroleerd of de strakker gestelde rem niet aanloopt en toen gaan fietsen.

Halverwege de rit ging het over de Amerongse berg. Dit keer met 75 km/h naar beneden en toen in de remmen (niet persé als remtest maar er is aan de noordzijde onderaan een weg van rechts dus flink afremmen is raadzaam). De fiets trok bij het remmen nu behoorlijk naar links. Te strak dus. Volgende keer wat losser.

Wat verderop, bij de Kaapse Bossen, kwam er eindelijk een racefietser voor me rijden om mee te spelen. Tegen beter weten in probeerde ik 'm al klimmend in te halen. De klim daar is naar, begint heel geleidelijk, zonder dat je het door hebt ben je ineens toch flink aan het klimmen, en als je denk dat je boven bent blijkt het laatste 'vlakke' stuk toch ook nog te klimmen. Ik stuurde de fiets over de beste stukken asfalt, probeerde in een goede cadans te blijven trappen en daarbij niet alleen te duwen maar ook te trekken. Gemotiveerd doordat 'ie dichterbij kwam ging ik diep. Helaas lukte het me net niet hem (of haar?) al klimmende in te halen maar ik liep wel in. In de afdaling ging ik er voorbij.

Het Racefiets Inhaal Syndroom (RIS) had hiermee goed toegeslagen. Geholpen door een flinke rugwind reed ik op de Langbroekerdijk met 47 km/h een paar keer wat racefietsers met een fors snelheidsverschil voorbij. Om de dag te bekronen op het goede asfalt van de Achterdijk mezelf nog goed gegeven, de laatste kilometer voor Fort Vechten bleef de teller dit keer op 51 km/h staan.

In totaal 1395 km gereden, vandaag 70 km.

dinsdag 27 januari 2009

Licht, te veel of te weinig

Een tegenliggende bromfiets in het donker. Een bromfiets met een fors verblindend dubbel koplicht. Hij nadert minder snel dan verwacht. Pas vlak voordat we langs elkaar rijden zie ik ineens

HET IS EEN TRACTOR!

Het ding heeft blijkbaar alleen verblindende lampen op de motorkap, geen lampen die de breedte aangeven. Te veel licht of licht op de verkeerde plaatsen is erg gevaarlijk. Gelukkig reed ik voldoende rechts.
Te weinig licht is ook gevaarlijk. Tegenwoordig hebben bijna alle fietsen wel licht maar vaak stelt het zo weinig voor dat zelfs ik als medefietser ze dikwijls erg laat opmerk. Een belangrijke factor is hierbij dat andere lichten in de omgeving zo veel sterker en dus meer opvallend zijn dat die kleine zwakke lampjes of ledjes niet meer genoeg opvallen.

Iedere keer woon-werkverkeer is weer een les in voorzichtigheid. Hierdoor doseer ik ondertussen mijn kracht ook beter: in de bewoonde wereld rij ik rustiger (maar dat mag nog wel wat langzamer; vooral tussen scholieren) en daarbuiten rij ik harder (en dat mag ook best nog wel sneller; hoewel vandaag grotendeels pakweg 40 km/h gereden).

Vandaag 105 km gefietst, 1325 km in totaal.

zondag 25 januari 2009

Don't Pass Me By

Vanochtend had ik een ritje Overlangbroek gepland. Ik verwachtte hard te gaan omdat ik gisteren de banden voor het eerst goed op spanning had gebracht. De fiets nu bovendien weer voorzien van twee Vredestein HPVs, de Schwalbe Marathon weer een plaatsje achterin gegeven als reserveband.

Ik begon rustig. Vanaf Schalkwijk begon als vanzelf de vaart er in te komen. Toen ik op de teller keek bleek ik tot mijn verbazing 42 km/h te rijden. Ik besloot dat vol te houden tot de lekdijk. Toch behoorlijk inspannend. Op de lekdijk richting Wijk wilde de snelheid er toen niet meer in komen. Hoewel ik mezelf niet gek wilde laten maken door getallen op de teller, baalde ik er toch van dat ik maar iets van 36 km/h reed. Van de waterig rood opkomende zon boven de berijpte uiterwaarden of overvliegende ganzen kon ik nauwelijks genieten.

Vóór Amerongen nam ik de afrit die ook de LF4 volgt. Ik vervolgde naar Overlangbroek om de Langbroekerdijk te nemen. Op de Langbroekerdijk ging het plots weer behoorlijk rap. Zonder al te veel moeite boven de 40. De zuid- of zuidoostenwind speelde blijkbaar een grotere rol dan gedacht. Ik besloot wat extra aan te zetten en kon tot Odijk een snelheid van 44 a 45 km/h volhouden. Ik reed dit keer vooral vergezeld van de Beatles: "Don't pass me by, don't make me cry don't make me blue. 'Cause you know darling, I love only you." Bijna thuis, op de Achterdijk, richting Fort bij Vechten, kon ik op het goede asfalt zelfs een stuk de magische snelheid van 50 km/h volhouden.

Benieuwd hoe hard het straks met mooier weer gaat & als mijn conditie nog wat verder verbeterd is.

Vandaag 60 km gereden, in totaal 1220 km.

donderdag 22 januari 2009

Dilemma: slecht zicht met of zonder bril?

Terug naar huis. Door het donker. Windkracht 5 a 6 pal tegen. Striemende regen in het gezicht. Zonder fietsbril is het naar fietsen, je ogen zijn door wind en regen nauwelijks open te houden. Met bril op heb je geen last van de regen in je ogen maar het zicht wordt er niet beter van. Een bril beslaat en komt vol met regendruppels te zitten. Druppel reflecteren opvallend licht alle kanten op waardoor het zicht nog meer beperkt wordt. Zonder straatverlichting of tegenliggers is het echter nog wel te doen en onder deze omstandigheden een betere keuze dan zonder bril rijden.

Op de terugweg, ter hoogte van station Maarssen, zie ik door mijn bespatte en deels beslagen bril ineens donkere schimmen midden op de weg. Ik stuur snel bij. Fietsers zonder licht? Voetgangers zie ik, als ik ze voorbij rij. Joelend, alsof ze dronken zijn, juichen ze me na. Voortaan beter opletten op dit stuk.

Ik zie uit naar forenzen in het licht en met minder extreem weer.

Vandaag 106 km gereden, 1160 km in totaal.

zondag 18 januari 2009

REMMEN!

Ik ben niet tevreden over de remweg van de Quest. Misschien verwacht ik te veel, maar op hoge snelheden kan je een kortere remweg goed gebruiken.

Gisteren reed ik vanaf Maarn naar Doorn naar beneden. Omdat het fietspad wat smal is voor hoge snelheden en je op de weg op veiliger afstand zit van zijwegen met bestuurders die niet goed opletten, besloot ik de weg te pakken. Ik paste mijn snelheid aan het autoverkeer aan, wat betekent dat ik net ietsje harder reed dan 50. Toen een auto, die nog vrij ruim voor me reed, moest stoppen moest ik flink m'n best doen met de remhendels om de Quest er op veilige afstand achter te houden.

De laatste kilometers naar huis besloot ik nog even Fort Vechten mee te pakken en dat laatste stuk goed hard te rijden. Op de Achterdijk reed ik tegen de 45 km/h. Kort voor de Tureluurweg haalt een auto me in, om vervolgens meteen te remmen. Flink schrikken! Ook dit keer bleef ik er weer ruim achter maar ik weet niet wat er gebeurt was als de auto gestopt was en niet was afgeslagen om de Tureluurweg te nemen.

Deels is het wellicht onvermijdelijk dat een snelle fiets met wat meer massa dan gewoon een ruimere remweg heeft. Als er met te veel kracht geremd wordt zullen de spaken het immers kunnen begeven. Een ander aspect van het gepercipieerde probleem is wellicht dat ik angst heb om de remkabels te breken (met de Verhees Alleweder remde ik ooit zo hard dat de remkabel brak). Desalniettemin vraag ik me af: kan het remmen van de Quest niet verbeterd worden?

Actuele kilometerstand 1053 km.

donderdag 15 januari 2009

Het gevaar van het bekende & trottoirbanden

Gisteren voor de vierde keer de woon-werkrit gereden. Dat begint al vertrouwd te voelen, beduidend minder spannend dan de vorige keren. Zeker als de temperatuur ook nog een ruim boven nul is dan is het echt relaxed fietsen. Die ontspannen houding brengt wel specifieke gevaren met zich mee.

Goed, gisteren fietste ik dus ontspannen en in opperbeste stemming richting Amsterdam. Langs het kanaal was in mijn hoofd Jimi Hendrix aan het zingen "... all she ever thinks about, riding with the wind ..."

Op de Groenewoudsedijk, ter hoogte van de A2 stuur ik uiterst sportief de bocht in om het J.C. Verthorenpad te nemen. Terwijl Jimi "...Its alright she says its alright, take anything you want from me, anything, anything..." zingt, blijk ik de bocht net te sportief genomen te hebben en op een doodlopend stuk beland dat vooral bedoelt lijk te zijn om het kanaal in te rijden. "Oeps..." Ik stuur snel bij om via een stukje berm alsnog op het fietspad te belanden.

"Een ezel stoot zich in het gemeen ..." maar ik dus wel want maar iets verderop aan het einde van het pad stuur ik een weg te vroeg naar links. Richting Vredenburg Muziekcentrum in plaats van naar de aansluiting op de Elektronweg. "Mmm.."

Nadat ik ter hoogte van Breukelen alweer een stuk berm moest meepikken omdat de fietser die ik net wilde inhalen zonder omkijken of richting aan te geven naar links verkiest te gaan, kom ik ter hoogte van de veerpont. Aldaar bedenk ik me dat ik eens iets moet schrijven over hoe slecht je in het donker ziet waar fietspaden beginnen of waar de schijnbaar redeloos geplaatste trottoirbanden liggen die men in dat soort situaties blijkbaar een plekje meent te moeten geven, en shit ja, in mijn achteloosheid (of mijn te sterke focus op het ontwijken van die trottoirbanden waarvan je inderdaad nooit weet waar ze precies te verwachten zijn) bemerk ik op de autoweg te rijden en het begin van het fietspad in het donker gemist te hebben.

Zoekend naar een opening tussen de trottoirbanden (die op dit deel gebruikt worden om te voorkomen dat fietsers - die het begin van het fietspad gemist hebben omdat ze vooral probeerden niet tegen schijnbaar willekeurig geplaatste trottoirbanden op te knallen - weer terug op het fietspad kunnen komen) word ik geholpen door de tweede lekke band in mijn Quest-carriere (km 920 voor getallenfreaks: het was zowaar de band met de Vredestein HPV die er pas een dikke 400 km op zat). Juist daar waar ik stop om de band te vervangen is ook een opening in de rij trottorbanden die mij, na een paar minuutjes vertraging, weer doorlaat tot het domein der dappere fietsers met nightvision.

Om het verhaal af te ronden in de thematiek zoals gezet met de titel: in industrieterrein Bullewijk in Amsterdam Zuid-Oost gaat het alweer bijna mis. Er komt een busje uit een zijweg. Ik begin langzamer te rijden, denk :"Ziet 'ie me? Ziet 'ie me? Ziet 'ie me?" Het busje stopt en laat mij ruimte om de voorrang te nemen die mij toekomt "Hij ziet me!" Ik zet weer aan. Op het moment dat ik net voor het busje langs schiet zet 'ie zich weer in beweging. Rakelings langs de Quest. "Pfew....!" De laatste kilometers naar kantoor rij ik een een tempo dat ten opzichte van met mijn hartslag opvallend laag is...

De terugweg verliep, afgezien van een plots zeer dichte mist, zonder verdere bijzonderheden.

Afstand gereden 104 km, in totaal 999,5 km (jawel!)

vrijdag 9 januari 2009

In het diepe gegooid

Als je als fietsforens in spé je Quest zoals ik midden november geleverd krijgt, wordt je wel in het diepe gegooid: 's ochtends vertrekken in het duister, onderweg langs delen zonder enige straatverlichting, nog in het donker op het werk aan komen. Terug naar huis weer van het zelfde laken een pak.

Afgelopen donderdag was ik weer in gelegenheid te fietsforenzen. Nu waren de omstandigheden helemaal bar. Curieus genoeg vroor het een paar graden én was het mistig. Dat leverde in het donker soms wel zeer slecht zicht op, ook nadat ik mijn telkens beslaande fietsbril afdeed. Hoewel het ook nog eens glad was viel het fietsen toch erg mee. Vergeleken met voorgaande keren was het zelfs een stuk relaxter. In belangrijke mate kwam dat doordat ik nu een houding had van "ik zie wel hoe het gaat" en ik liet me niet meer zo liet opnaaien door de getallen op de snelheidsmeter.

Heen overigens binnen 1 uur 50 naar het werk gereden, terug binnen 1 uur 55 weer naar huis.

Vanwege de temperatuur droeg ik geen fietshelm maar een muts voor op mijn kale schedel. Eerder had ik bij -6 ºC last van koude voeten. Nu met de dikke sokken die ik normaal in mijn bergschoenen aan heb was dat geen probleem (wel wat strak in de fietsschoenen). Onder mijn shirt met korte mouwen droeg ik op de heenweg een 'windstopper' shirt met lange mouwen. Aangenaam! Terug bleek een thermohemd met korte mouwen ook goed te doen.

Afstand 104 km, totale afstand gereden 889 km.

maandag 5 januari 2009

Vroeger / stoere verhalen

Als je net een Quest hebt is het spannend de fiets te leren kennen. Naast meer "technische" vragen zoals "hoe stuurt het", "hoe is het comfort" spelen voor mij ook vragen als "zal het me lukken 2x per week te forenzen", "hoeveel kilometers kan ik er in een rit mee rijden" maar vooral toch "wat voor een snelheid kan ik er mee vol gaan houden?"

Behalve dat de fiets nieuw voor me is heb ik afgelopen jaren nooit echt veel gefietst. Hooguit 2000 km per jaar. Het is dus niet alleen wennen aan de fiets maar voor mijn lijf ook weer wennen aan het fietsen.

Er was een tijd dat ik wel veel fietste. Zo'n 10 jaar geleden. Ik reed toen onder andere met een Optima Baron Lowracer en een Verhees Alleweder. Jammer dat ik toen geen log bijhield want nu vraag ik me geregeld af hoever, hoevaak en vooral dus ook hoe hard ik destijds fietste. Dit besef vormt een belangrijk motief nu wél een (web-) log bij te houden.

Wat ik me kan herinneren van vroeger is denk ik op zich niet echt gekleurd, maar ongetwijfeld ook niet representatief. Hier wat flarden uit het stoerdere deel van mijn fietsgeheugen:

Van het rijden met de Verhees kan ik me weinig details herinneren. Met een harde rugwind reed ik een keer binnen twee uur van Utrecht naar mijn werk in Den Haag (~ 75 km). Op goed asfalt ging het stukken met 50 km/h! Dat forenzen was echter zeer incidenteel (ik woonde ook in Den Haag).
Een beeld dat ik nog heb is dat ik een keer op mooi asfalt met gunstige wind ingehaald werd door een auto en daar toen in een sprint met 60 km/h achteraan ging. Sprinten ligt me trouwens sowieso wel. Op CycleVision 1999 werd ik met de Baron tweede ongestroomlijnd op de 200 meter sprint met vliegende start. Ik reed toen iets van 71 km/h (met harde wind in de rug).

Op de Baron met de staartstroomlijnpunt reed ik zo rond het jaar 1999 buiten de bebouwde kom standaard harder dan 40 km/h. Dat kostte me dan wel enige moeite vol te houden. Ik deed het overigens ook alleen als het mooi weer was. Dat jaar reed ik ook de 6-uurrace op CycleVision. Behoorlijk naïef, want ik fietste toen zelden verder dan 100 km, streefde ik ook daar naar 40 km/h. Al met al reed ik toen ruim 210 km. Na afloop kon ik met moeite naar Lelystad karren, naar het huis van Ymte alwaar ik logeerde.

In 2001 werd ik vader en kwam het fietsen op een laag pitje te staan. De 6-uurs op CV 2000 was lange tijd m'n laatste competitieve ligfietsactie. Op CV 2005 (?) zat ik te Zandvoort nog wel op de vermogensmeter. In mijn spijkerbroek en dagelijkse kloffie trapte ik 330 Watt gemiddeld. Toen ik er af kwam moest ik me wel groot houden om te verhullen dat ik nauwelijks meer kon lopen...

Goed, die stoere verhalen zijn nu dan ook opgetekend. Ik laat het verleden nu het verleden en richt me op de toekomst. Allemaal een fietsrijk & sportief 2009 gewenst!

PS: Bij een zoektocht op het archief van ligfiets.net vond ik in het kader van stoere verhalen een verslagje van een spontaan wedstrijdje tussen mij in de Verhees Alleweder en een aantal behoorlijk snelle racefietsers: Ingehaald....

zondag 4 januari 2009

Instant spierpijn

Zondagnamiddag. Na een huiselijk dagje besluit ik in overleg nog even een kort stukje te gaan velomobielen. De heftigheid van dat ritje maakte dat ik praktisch direct na het uitstappen uit de fiets spierpijn bemerkte (laag in mijn bovenbenen, met name aan de buitenzijde -Vastus lateralis- , ook enigszins aan de binnenzijde - Vastus medialis).

Hoe het kwam?

Zodra de Quest in beweging is denk ik "Dat gaat lekker, wordt misschien snel rijden." De bochten door de wijk neem ik lekker sportief.

Binnenweg ter hoogte van sportpark Kruisboog, 43 km/h: "Dat gaat makkelijk, maar hou ik het vol?"

Rietdijk en Hogelandseweg: snelheid beperkt want scherpe bochten. Mijn thermohemd had ik beter thuis kunnen laten. Ik rits mijn shirt zo veel mogelijk open. Buiten is het een paar graden boven 0.

Tiendweg: al snel weer 40+.

Schalkwijkseweg, kanaalbrug omhoog: "30+ moet toch lukken..." Lukt, met 32 km/h maar laatste meters zijn zoals vaker best zwaar.

Schalkwijkseweg, kanaalbrug naar beneden: Rustig opgebouwd lukt het 50 km/h te rijden. Met doorpezen hou ik het vol tot aan Schalkwijk. De laatste honderd meter rijd ik uit.

Provinciale weg naar de Lekdijk: Ik fiets rond de 43 km/h. Op die snelheid golft de weg opvallend. Omhoog, omlaag, omhoog. Het stuk "omhoog" gebruik ik telkens om extra kracht te zetten. Ik probeer wat te drinken maar de slikbeweging gaat moeilijk. Een hap van de energiereep krijg ik nauwelijks naar binnen.

Lekdijk: ik neem even wat rust. Rij eerst 37 km/h. Bouw langzaam op tot 40.

Beusichemseweg. Ik gebruik de afdaling van de dijk om flink vaart te maken. "Zou 40+ omhoog over de kanaalbrug lukken?" Ik probeer het. Ik ga diep maar het laatste stukje gaat toch net wat minder snel. Naar beneden ben ik in de stemming. Tot mijn plezier zie ik een racefietser voor me rijden. Een goede stimulans om hard door te blijven rijden. Ik ga 'm op het vlakke met 43 km/h voorbij.

't Goy. Ik mag daar maar 30 en besluit me daar maar even aan te houden.

Voorbij 't Goy: Ik probeer weer 40+ te rijden maar het lukt me nauwelijks. De noordwestenwind speelt me ook parten. Als ik aan de camelbag probeer te lurken werkt mijn slikreflex niet mee, integendeel.

Oostromsdijkje richting Achterdijk: Het begint wat te regenen. Deze richting is de wind een stuk gunstiger. Ik rij weer 43 km/h.

Achterdijk naar Fort Vechten: Ik ben op. Het gaat niet meer harder dan 37 a 38 km/h. Vlak voor Vechten pers ik er nog een heel kort een stukje harder dan 40 uit. Ook op de Marsdijk en de Oud Wulfseweg ga ik met laatste krachtsinspanningen ook nog een paar keer kort harder dan 40.

Thuis aangekomen hurk ik achter de fiets om 'm op slot te zetten. Terwijl ik weer omhoog kom bemerk ik dat een paar spieren in mijn bovenbenen vast lijken te zitten. Tja, goed getraind zal ik maar zeggen...

Vandaag 35 km, in totaal 788 km.