Het gevaar van het bekende & trottoirbanden

Gisteren voor de vierde keer de woon-werkrit gereden. Dat begint al vertrouwd te voelen, beduidend minder spannend dan de vorige keren. Zeker als de temperatuur ook nog een ruim boven nul is dan is het echt relaxed fietsen. Die ontspannen houding brengt wel specifieke gevaren met zich mee.

Goed, gisteren fietste ik dus ontspannen en in opperbeste stemming richting Amsterdam. Langs het kanaal was in mijn hoofd Jimi Hendrix aan het zingen "... all she ever thinks about, riding with the wind ..."

Op de Groenewoudsedijk, ter hoogte van de A2 stuur ik uiterst sportief de bocht in om het J.C. Verthorenpad te nemen. Terwijl Jimi "...Its alright she says its alright, take anything you want from me, anything, anything..." zingt, blijk ik de bocht net te sportief genomen te hebben en op een doodlopend stuk beland dat vooral bedoelt lijk te zijn om het kanaal in te rijden. "Oeps..." Ik stuur snel bij om via een stukje berm alsnog op het fietspad te belanden.

"Een ezel stoot zich in het gemeen ..." maar ik dus wel want maar iets verderop aan het einde van het pad stuur ik een weg te vroeg naar links. Richting Vredenburg Muziekcentrum in plaats van naar de aansluiting op de Elektronweg. "Mmm.."

Nadat ik ter hoogte van Breukelen alweer een stuk berm moest meepikken omdat de fietser die ik net wilde inhalen zonder omkijken of richting aan te geven naar links verkiest te gaan, kom ik ter hoogte van de veerpont. Aldaar bedenk ik me dat ik eens iets moet schrijven over hoe slecht je in het donker ziet waar fietspaden beginnen of waar de schijnbaar redeloos geplaatste trottoirbanden liggen die men in dat soort situaties blijkbaar een plekje meent te moeten geven, en shit ja, in mijn achteloosheid (of mijn te sterke focus op het ontwijken van die trottoirbanden waarvan je inderdaad nooit weet waar ze precies te verwachten zijn) bemerk ik op de autoweg te rijden en het begin van het fietspad in het donker gemist te hebben.

Zoekend naar een opening tussen de trottoirbanden (die op dit deel gebruikt worden om te voorkomen dat fietsers - die het begin van het fietspad gemist hebben omdat ze vooral probeerden niet tegen schijnbaar willekeurig geplaatste trottoirbanden op te knallen - weer terug op het fietspad kunnen komen) word ik geholpen door de tweede lekke band in mijn Quest-carriere (km 920 voor getallenfreaks: het was zowaar de band met de Vredestein HPV die er pas een dikke 400 km op zat). Juist daar waar ik stop om de band te vervangen is ook een opening in de rij trottorbanden die mij, na een paar minuutjes vertraging, weer doorlaat tot het domein der dappere fietsers met nightvision.

Om het verhaal af te ronden in de thematiek zoals gezet met de titel: in industrieterrein Bullewijk in Amsterdam Zuid-Oost gaat het alweer bijna mis. Er komt een busje uit een zijweg. Ik begin langzamer te rijden, denk :"Ziet 'ie me? Ziet 'ie me? Ziet 'ie me?" Het busje stopt en laat mij ruimte om de voorrang te nemen die mij toekomt "Hij ziet me!" Ik zet weer aan. Op het moment dat ik net voor het busje langs schiet zet 'ie zich weer in beweging. Rakelings langs de Quest. "Pfew....!" De laatste kilometers naar kantoor rij ik een een tempo dat ten opzichte van met mijn hartslag opvallend laag is...

De terugweg verliep, afgezien van een plots zeer dichte mist, zonder verdere bijzonderheden.

Afstand gereden 104 km, in totaal 999,5 km (jawel!)