zaterdag 31 januari 2009

Remmen en rissen

Voordat ik vandaag ging fietsen wilde ik kijken of de linker rem strakker gesteld zou kunnen worden. Ik ben niet tevreden over de remkracht van de fiets en had laatst ook het idee dat 'ie bij het remmen wat naar rechts trok. Ik dus met een sleutel (maat 8) aan de slag. Het viel me toen op dat de linker kabel anders dan de rechter niet vast zat in het oog op het stuur maar dat er beweging in zat. Mijn indruk was dat de de opening voor de remkabel niet goed getapt was waardoor die dus los zat. Velomobiel gebeld, het blijkt zo te horen, de opening is niet getapt. De kabel hoort, zo begreep ik van Ymte, echter niet zo los te zitten dat 'ie door het oog heen en weer kan schuiven.

Met het moertje de linker kabel wat strakker gezet. Door de fiets aan de beugel op te tillen en remmend naar voren te duwen op het gevoel geprobeerd de linker rem gelijk te laten werken met de rechter. Op advies van Ymte nog even gecontroleerd of de strakker gestelde rem niet aanloopt en toen gaan fietsen.

Halverwege de rit ging het over de Amerongse berg. Dit keer met 75 km/h naar beneden en toen in de remmen (niet persé als remtest maar er is aan de noordzijde onderaan een weg van rechts dus flink afremmen is raadzaam). De fiets trok bij het remmen nu behoorlijk naar links. Te strak dus. Volgende keer wat losser.

Wat verderop, bij de Kaapse Bossen, kwam er eindelijk een racefietser voor me rijden om mee te spelen. Tegen beter weten in probeerde ik 'm al klimmend in te halen. De klim daar is naar, begint heel geleidelijk, zonder dat je het door hebt ben je ineens toch flink aan het klimmen, en als je denk dat je boven bent blijkt het laatste 'vlakke' stuk toch ook nog te klimmen. Ik stuurde de fiets over de beste stukken asfalt, probeerde in een goede cadans te blijven trappen en daarbij niet alleen te duwen maar ook te trekken. Gemotiveerd doordat 'ie dichterbij kwam ging ik diep. Helaas lukte het me net niet hem (of haar?) al klimmende in te halen maar ik liep wel in. In de afdaling ging ik er voorbij.

Het Racefiets Inhaal Syndroom (RIS) had hiermee goed toegeslagen. Geholpen door een flinke rugwind reed ik op de Langbroekerdijk met 47 km/h een paar keer wat racefietsers met een fors snelheidsverschil voorbij. Om de dag te bekronen op het goede asfalt van de Achterdijk mezelf nog goed gegeven, de laatste kilometer voor Fort Vechten bleef de teller dit keer op 51 km/h staan.

In totaal 1395 km gereden, vandaag 70 km.

dinsdag 27 januari 2009

Licht, te veel of te weinig

Een tegenliggende bromfiets in het donker. Een bromfiets met een fors verblindend dubbel koplicht. Hij nadert minder snel dan verwacht. Pas vlak voordat we langs elkaar rijden zie ik ineens

HET IS EEN TRACTOR!

Het ding heeft blijkbaar alleen verblindende lampen op de motorkap, geen lampen die de breedte aangeven. Te veel licht of licht op de verkeerde plaatsen is erg gevaarlijk. Gelukkig reed ik voldoende rechts.
Te weinig licht is ook gevaarlijk. Tegenwoordig hebben bijna alle fietsen wel licht maar vaak stelt het zo weinig voor dat zelfs ik als medefietser ze dikwijls erg laat opmerk. Een belangrijke factor is hierbij dat andere lichten in de omgeving zo veel sterker en dus meer opvallend zijn dat die kleine zwakke lampjes of ledjes niet meer genoeg opvallen.

Iedere keer woon-werkverkeer is weer een les in voorzichtigheid. Hierdoor doseer ik ondertussen mijn kracht ook beter: in de bewoonde wereld rij ik rustiger (maar dat mag nog wel wat langzamer; vooral tussen scholieren) en daarbuiten rij ik harder (en dat mag ook best nog wel sneller; hoewel vandaag grotendeels pakweg 40 km/h gereden).

Vandaag 105 km gefietst, 1325 km in totaal.

zondag 25 januari 2009

Don't Pass Me By

Vanochtend had ik een ritje Overlangbroek gepland. Ik verwachtte hard te gaan omdat ik gisteren de banden voor het eerst goed op spanning had gebracht. De fiets nu bovendien weer voorzien van twee Vredestein HPVs, de Schwalbe Marathon weer een plaatsje achterin gegeven als reserveband.

Ik begon rustig. Vanaf Schalkwijk begon als vanzelf de vaart er in te komen. Toen ik op de teller keek bleek ik tot mijn verbazing 42 km/h te rijden. Ik besloot dat vol te houden tot de lekdijk. Toch behoorlijk inspannend. Op de lekdijk richting Wijk wilde de snelheid er toen niet meer in komen. Hoewel ik mezelf niet gek wilde laten maken door getallen op de teller, baalde ik er toch van dat ik maar iets van 36 km/h reed. Van de waterig rood opkomende zon boven de berijpte uiterwaarden of overvliegende ganzen kon ik nauwelijks genieten.

Vóór Amerongen nam ik de afrit die ook de LF4 volgt. Ik vervolgde naar Overlangbroek om de Langbroekerdijk te nemen. Op de Langbroekerdijk ging het plots weer behoorlijk rap. Zonder al te veel moeite boven de 40. De zuid- of zuidoostenwind speelde blijkbaar een grotere rol dan gedacht. Ik besloot wat extra aan te zetten en kon tot Odijk een snelheid van 44 a 45 km/h volhouden. Ik reed dit keer vooral vergezeld van de Beatles: "Don't pass me by, don't make me cry don't make me blue. 'Cause you know darling, I love only you." Bijna thuis, op de Achterdijk, richting Fort bij Vechten, kon ik op het goede asfalt zelfs een stuk de magische snelheid van 50 km/h volhouden.

Benieuwd hoe hard het straks met mooier weer gaat & als mijn conditie nog wat verder verbeterd is.

Vandaag 60 km gereden, in totaal 1220 km.

donderdag 22 januari 2009

Dilemma: slecht zicht met of zonder bril?

Terug naar huis. Door het donker. Windkracht 5 a 6 pal tegen. Striemende regen in het gezicht. Zonder fietsbril is het naar fietsen, je ogen zijn door wind en regen nauwelijks open te houden. Met bril op heb je geen last van de regen in je ogen maar het zicht wordt er niet beter van. Een bril beslaat en komt vol met regendruppels te zitten. Druppel reflecteren opvallend licht alle kanten op waardoor het zicht nog meer beperkt wordt. Zonder straatverlichting of tegenliggers is het echter nog wel te doen en onder deze omstandigheden een betere keuze dan zonder bril rijden.

Op de terugweg, ter hoogte van station Maarssen, zie ik door mijn bespatte en deels beslagen bril ineens donkere schimmen midden op de weg. Ik stuur snel bij. Fietsers zonder licht? Voetgangers zie ik, als ik ze voorbij rij. Joelend, alsof ze dronken zijn, juichen ze me na. Voortaan beter opletten op dit stuk.

Ik zie uit naar forenzen in het licht en met minder extreem weer.

Vandaag 106 km gereden, 1160 km in totaal.

zondag 18 januari 2009

REMMEN!

Ik ben niet tevreden over de remweg van de Quest. Misschien verwacht ik te veel, maar op hoge snelheden kan je een kortere remweg goed gebruiken.

Gisteren reed ik vanaf Maarn naar Doorn naar beneden. Omdat het fietspad wat smal is voor hoge snelheden en je op de weg op veiliger afstand zit van zijwegen met bestuurders die niet goed opletten, besloot ik de weg te pakken. Ik paste mijn snelheid aan het autoverkeer aan, wat betekent dat ik net ietsje harder reed dan 50. Toen een auto, die nog vrij ruim voor me reed, moest stoppen moest ik flink m'n best doen met de remhendels om de Quest er op veilige afstand achter te houden.

De laatste kilometers naar huis besloot ik nog even Fort Vechten mee te pakken en dat laatste stuk goed hard te rijden. Op de Achterdijk reed ik tegen de 45 km/h. Kort voor de Tureluurweg haalt een auto me in, om vervolgens meteen te remmen. Flink schrikken! Ook dit keer bleef ik er weer ruim achter maar ik weet niet wat er gebeurt was als de auto gestopt was en niet was afgeslagen om de Tureluurweg te nemen.

Deels is het wellicht onvermijdelijk dat een snelle fiets met wat meer massa dan gewoon een ruimere remweg heeft. Als er met te veel kracht geremd wordt zullen de spaken het immers kunnen begeven. Een ander aspect van het gepercipieerde probleem is wellicht dat ik angst heb om de remkabels te breken (met de Verhees Alleweder remde ik ooit zo hard dat de remkabel brak). Desalniettemin vraag ik me af: kan het remmen van de Quest niet verbeterd worden?

Actuele kilometerstand 1053 km.

donderdag 15 januari 2009

Het gevaar van het bekende & trottoirbanden

Gisteren voor de vierde keer de woon-werkrit gereden. Dat begint al vertrouwd te voelen, beduidend minder spannend dan de vorige keren. Zeker als de temperatuur ook nog een ruim boven nul is dan is het echt relaxed fietsen. Die ontspannen houding brengt wel specifieke gevaren met zich mee.

Goed, gisteren fietste ik dus ontspannen en in opperbeste stemming richting Amsterdam. Langs het kanaal was in mijn hoofd Jimi Hendrix aan het zingen "... all she ever thinks about, riding with the wind ..."

Op de Groenewoudsedijk, ter hoogte van de A2 stuur ik uiterst sportief de bocht in om het J.C. Verthorenpad te nemen. Terwijl Jimi "...Its alright she says its alright, take anything you want from me, anything, anything..." zingt, blijk ik de bocht net te sportief genomen te hebben en op een doodlopend stuk beland dat vooral bedoelt lijk te zijn om het kanaal in te rijden. "Oeps..." Ik stuur snel bij om via een stukje berm alsnog op het fietspad te belanden.

"Een ezel stoot zich in het gemeen ..." maar ik dus wel want maar iets verderop aan het einde van het pad stuur ik een weg te vroeg naar links. Richting Vredenburg Muziekcentrum in plaats van naar de aansluiting op de Elektronweg. "Mmm.."

Nadat ik ter hoogte van Breukelen alweer een stuk berm moest meepikken omdat de fietser die ik net wilde inhalen zonder omkijken of richting aan te geven naar links verkiest te gaan, kom ik ter hoogte van de veerpont. Aldaar bedenk ik me dat ik eens iets moet schrijven over hoe slecht je in het donker ziet waar fietspaden beginnen of waar de schijnbaar redeloos geplaatste trottoirbanden liggen die men in dat soort situaties blijkbaar een plekje meent te moeten geven, en shit ja, in mijn achteloosheid (of mijn te sterke focus op het ontwijken van die trottoirbanden waarvan je inderdaad nooit weet waar ze precies te verwachten zijn) bemerk ik op de autoweg te rijden en het begin van het fietspad in het donker gemist te hebben.

Zoekend naar een opening tussen de trottoirbanden (die op dit deel gebruikt worden om te voorkomen dat fietsers - die het begin van het fietspad gemist hebben omdat ze vooral probeerden niet tegen schijnbaar willekeurig geplaatste trottoirbanden op te knallen - weer terug op het fietspad kunnen komen) word ik geholpen door de tweede lekke band in mijn Quest-carriere (km 920 voor getallenfreaks: het was zowaar de band met de Vredestein HPV die er pas een dikke 400 km op zat). Juist daar waar ik stop om de band te vervangen is ook een opening in de rij trottorbanden die mij, na een paar minuutjes vertraging, weer doorlaat tot het domein der dappere fietsers met nightvision.

Om het verhaal af te ronden in de thematiek zoals gezet met de titel: in industrieterrein Bullewijk in Amsterdam Zuid-Oost gaat het alweer bijna mis. Er komt een busje uit een zijweg. Ik begin langzamer te rijden, denk :"Ziet 'ie me? Ziet 'ie me? Ziet 'ie me?" Het busje stopt en laat mij ruimte om de voorrang te nemen die mij toekomt "Hij ziet me!" Ik zet weer aan. Op het moment dat ik net voor het busje langs schiet zet 'ie zich weer in beweging. Rakelings langs de Quest. "Pfew....!" De laatste kilometers naar kantoor rij ik een een tempo dat ten opzichte van met mijn hartslag opvallend laag is...

De terugweg verliep, afgezien van een plots zeer dichte mist, zonder verdere bijzonderheden.

Afstand gereden 104 km, in totaal 999,5 km (jawel!)

vrijdag 9 januari 2009

In het diepe gegooid

Als je als fietsforens in spé je Quest zoals ik midden november geleverd krijgt, wordt je wel in het diepe gegooid: 's ochtends vertrekken in het duister, onderweg langs delen zonder enige straatverlichting, nog in het donker op het werk aan komen. Terug naar huis weer van het zelfde laken een pak.

Afgelopen donderdag was ik weer in gelegenheid te fietsforenzen. Nu waren de omstandigheden helemaal bar. Curieus genoeg vroor het een paar graden én was het mistig. Dat leverde in het donker soms wel zeer slecht zicht op, ook nadat ik mijn telkens beslaande fietsbril afdeed. Hoewel het ook nog eens glad was viel het fietsen toch erg mee. Vergeleken met voorgaande keren was het zelfs een stuk relaxter. In belangrijke mate kwam dat doordat ik nu een houding had van "ik zie wel hoe het gaat" en ik liet me niet meer zo liet opnaaien door de getallen op de snelheidsmeter.

Heen overigens binnen 1 uur 50 naar het werk gereden, terug binnen 1 uur 55 weer naar huis.

Vanwege de temperatuur droeg ik geen fietshelm maar een muts voor op mijn kale schedel. Eerder had ik bij -6 ºC last van koude voeten. Nu met de dikke sokken die ik normaal in mijn bergschoenen aan heb was dat geen probleem (wel wat strak in de fietsschoenen). Onder mijn shirt met korte mouwen droeg ik op de heenweg een 'windstopper' shirt met lange mouwen. Aangenaam! Terug bleek een thermohemd met korte mouwen ook goed te doen.

Afstand 104 km, totale afstand gereden 889 km.

maandag 5 januari 2009

Vroeger / stoere verhalen

Als je net een Quest hebt is het spannend de fiets te leren kennen. Naast meer "technische" vragen zoals "hoe stuurt het", "hoe is het comfort" spelen voor mij ook vragen als "zal het me lukken 2x per week te forenzen", "hoeveel kilometers kan ik er in een rit mee rijden" maar vooral toch "wat voor een snelheid kan ik er mee vol gaan houden?"

Behalve dat de fiets nieuw voor me is heb ik afgelopen jaren nooit echt veel gefietst. Hooguit 2000 km per jaar. Het is dus niet alleen wennen aan de fiets maar voor mijn lijf ook weer wennen aan het fietsen.

Er was een tijd dat ik wel veel fietste. Zo'n 10 jaar geleden. Ik reed toen onder andere met een Optima Baron Lowracer en een Verhees Alleweder. Jammer dat ik toen geen log bijhield want nu vraag ik me geregeld af hoever, hoevaak en vooral dus ook hoe hard ik destijds fietste. Dit besef vormt een belangrijk motief nu wél een (web-) log bij te houden.

Wat ik me kan herinneren van vroeger is denk ik op zich niet echt gekleurd, maar ongetwijfeld ook niet representatief. Hier wat flarden uit het stoerdere deel van mijn fietsgeheugen:

Van het rijden met de Verhees kan ik me weinig details herinneren. Met een harde rugwind reed ik een keer binnen twee uur van Utrecht naar mijn werk in Den Haag (~ 75 km). Op goed asfalt ging het stukken met 50 km/h! Dat forenzen was echter zeer incidenteel (ik woonde ook in Den Haag).
Een beeld dat ik nog heb is dat ik een keer op mooi asfalt met gunstige wind ingehaald werd door een auto en daar toen in een sprint met 60 km/h achteraan ging. Sprinten ligt me trouwens sowieso wel. Op CycleVision 1999 werd ik met de Baron tweede ongestroomlijnd op de 200 meter sprint met vliegende start. Ik reed toen iets van 71 km/h (met harde wind in de rug).

Op de Baron met de staartstroomlijnpunt reed ik zo rond het jaar 1999 buiten de bebouwde kom standaard harder dan 40 km/h. Dat kostte me dan wel enige moeite vol te houden. Ik deed het overigens ook alleen als het mooi weer was. Dat jaar reed ik ook de 6-uurrace op CycleVision. Behoorlijk naïef, want ik fietste toen zelden verder dan 100 km, streefde ik ook daar naar 40 km/h. Al met al reed ik toen ruim 210 km. Na afloop kon ik met moeite naar Lelystad karren, naar het huis van Ymte alwaar ik logeerde.

In 2001 werd ik vader en kwam het fietsen op een laag pitje te staan. De 6-uurs op CV 2000 was lange tijd m'n laatste competitieve ligfietsactie. Op CV 2005 (?) zat ik te Zandvoort nog wel op de vermogensmeter. In mijn spijkerbroek en dagelijkse kloffie trapte ik 330 Watt gemiddeld. Toen ik er af kwam moest ik me wel groot houden om te verhullen dat ik nauwelijks meer kon lopen...

Goed, die stoere verhalen zijn nu dan ook opgetekend. Ik laat het verleden nu het verleden en richt me op de toekomst. Allemaal een fietsrijk & sportief 2009 gewenst!

PS: Bij een zoektocht op het archief van ligfiets.net vond ik in het kader van stoere verhalen een verslagje van een spontaan wedstrijdje tussen mij in de Verhees Alleweder en een aantal behoorlijk snelle racefietsers: Ingehaald....

zondag 4 januari 2009

Instant spierpijn

Zondagnamiddag. Na een huiselijk dagje besluit ik in overleg nog even een kort stukje te gaan velomobielen. De heftigheid van dat ritje maakte dat ik praktisch direct na het uitstappen uit de fiets spierpijn bemerkte (laag in mijn bovenbenen, met name aan de buitenzijde -Vastus lateralis- , ook enigszins aan de binnenzijde - Vastus medialis).

Hoe het kwam?

Zodra de Quest in beweging is denk ik "Dat gaat lekker, wordt misschien snel rijden." De bochten door de wijk neem ik lekker sportief.

Binnenweg ter hoogte van sportpark Kruisboog, 43 km/h: "Dat gaat makkelijk, maar hou ik het vol?"

Rietdijk en Hogelandseweg: snelheid beperkt want scherpe bochten. Mijn thermohemd had ik beter thuis kunnen laten. Ik rits mijn shirt zo veel mogelijk open. Buiten is het een paar graden boven 0.

Tiendweg: al snel weer 40+.

Schalkwijkseweg, kanaalbrug omhoog: "30+ moet toch lukken..." Lukt, met 32 km/h maar laatste meters zijn zoals vaker best zwaar.

Schalkwijkseweg, kanaalbrug naar beneden: Rustig opgebouwd lukt het 50 km/h te rijden. Met doorpezen hou ik het vol tot aan Schalkwijk. De laatste honderd meter rijd ik uit.

Provinciale weg naar de Lekdijk: Ik fiets rond de 43 km/h. Op die snelheid golft de weg opvallend. Omhoog, omlaag, omhoog. Het stuk "omhoog" gebruik ik telkens om extra kracht te zetten. Ik probeer wat te drinken maar de slikbeweging gaat moeilijk. Een hap van de energiereep krijg ik nauwelijks naar binnen.

Lekdijk: ik neem even wat rust. Rij eerst 37 km/h. Bouw langzaam op tot 40.

Beusichemseweg. Ik gebruik de afdaling van de dijk om flink vaart te maken. "Zou 40+ omhoog over de kanaalbrug lukken?" Ik probeer het. Ik ga diep maar het laatste stukje gaat toch net wat minder snel. Naar beneden ben ik in de stemming. Tot mijn plezier zie ik een racefietser voor me rijden. Een goede stimulans om hard door te blijven rijden. Ik ga 'm op het vlakke met 43 km/h voorbij.

't Goy. Ik mag daar maar 30 en besluit me daar maar even aan te houden.

Voorbij 't Goy: Ik probeer weer 40+ te rijden maar het lukt me nauwelijks. De noordwestenwind speelt me ook parten. Als ik aan de camelbag probeer te lurken werkt mijn slikreflex niet mee, integendeel.

Oostromsdijkje richting Achterdijk: Het begint wat te regenen. Deze richting is de wind een stuk gunstiger. Ik rij weer 43 km/h.

Achterdijk naar Fort Vechten: Ik ben op. Het gaat niet meer harder dan 37 a 38 km/h. Vlak voor Vechten pers ik er nog een heel kort een stukje harder dan 40 uit. Ook op de Marsdijk en de Oud Wulfseweg ga ik met laatste krachtsinspanningen ook nog een paar keer kort harder dan 40.

Thuis aangekomen hurk ik achter de fiets om 'm op slot te zetten. Terwijl ik weer omhoog kom bemerk ik dat een paar spieren in mijn bovenbenen vast lijken te zitten. Tja, goed getraind zal ik maar zeggen...

Vandaag 35 km, in totaal 788 km.