Toegejuicht

De communicatie tussen verkeersdeelnemers is doorgaans zeer beperkt. Soms geeft men elkaar een vriendelijk gebaar, van "gaat u maar voor", of "bedankt", incidenteel uit men -al dan niet binnensmonds- een verwensing en daar blijft het dan doorgaans bij. Alleen al vanuit dit perspectief was mijn woon-werkritje van gisteren uniek.

Zodra ik 's ochtends in de fiets stapte begon het te regenen. Na 100 meter stopte ik om mijn helm te verruilen voor een pet, om zo, mijn ogen enigszins afgeschermd, wat beter zicht te hebben. Dat viel echter tegen. De regen kwam met bakken ijskoude druppels naar beneden. De spetters maakten dat ik mijn ogen wel dicht moest knijpen. Het was afzien. Ik nam in overweging maar weer om te keren, zo naar Amsterdam fietsen is geen doen.
Gelukkig hield de heftige regen voor Nieuwegein op. De rit verliep verder zonder veel noemenswaardige feiten, behalve dan dat ik met de flinke tegenwind en een wat te kort aan echte 'fietslust' genoegen nam met een kruissnelheid van ongeveer 38 km/h langs het kanaal.

Voor de terugweg verheugde ik me al op het voor de wind rijden. Tot Abcoude hield ik het tempo beperkt. Net voorbij Abcoude stopte ik om de te warme lange fietsbroek uit te trekken. Als snel reed ik dik 40+. Bij het goede asfalt van het fietspad langs het kanaal aangekomen verhoogde ik de snelheid geleidelijk tot achter in de 40. Het ging vrij gemakkelijk. Tot mijn plezier zag ik in de buurt van de veerpont een racefietser voor me. Vanuit een kinderlijk genoegen om er echt hard voorbij te gaan verhoogde ik de snelheid tot 50 km/h. Net voordat ik er voorbij kwam ging hij op de pedalen staan. Hij zal ook wel gedacht hebben "laat ik met die wind mee eens echt hard gaan." Sorry man, voor het verstoren van dat gevoel van snelheid, maar ik genoot er wel van...

Voorbij Breukelen zijn er verkeersdrempels om auto's te ontmoedigen. Normaal rij ik daar met ongeveer 36 km/h overheen. Harder is niet prettig meer. Met de heersende wind was het echter bijna niet te doen om zachter dan 40 te rijden. De eerste keer reed ik er met 40 dan ook veel te hard overheen. De fiets kwam bijna los van de weg... Enorm zonde om als fietser telkens zo flink af te moeten remmen, zo kan het niet bedoeld zijn.

Voorbij die nare drempels kreeg ik behoefte om weer lekker door te trappen. Langzaam nam mijn snelheid toe, van 45 km/h tot 49 km/h, tot zelf 52 km/h. Wat een snelheid! Ik kreeg zelfs de neiging om nog wat harder te trappen toen een stoptrein me inhaalde. Met een snelheid van nog steeds ruim 50 km/h reed ik voorbij station Maarssen drie voetgangers tegemoet. Drie mannen van het negroide ras. De parka's die ze droegen wekten de indruk dat ze pas kort geleden vanuit Afrika naar Nederland waren gekomen, alsof ze nog moesten wennen aan het klimaat. Toen ik ze voorbij ging begonnen ze me tot mijn verrassing toe te juichen. Alsof ik Lance Armstrong was, in een tijdrit in de Tour de France, bezig de voorsprong op Jan Ullrich spectaculair te vergroten.

Bij Lage Weide paste ik mijn snelheid aan op de weinig fietsvriendelijke omgeving aldaar. Weer op de weg en het fietspad langs het kanaal kon ik weer vaart maken. Toen ik de weg op draaide lang het kanaal in Nieuwegein zag ik een bromfietser achter me. Juist op die weg is het fijn goed hard te gaan. Je begint er heuvelafwaarts en het asfalt is er goed. Ik zette dus flink aan en zag de afstand tot de bromfietsers eerder groter dan kleiner worden. Mijn teller gaf 54 km/h aan. Bij het rode stoplicht kwam hij alsnog naast me: "Man, je reed hard! Wel 55, ik kon je niet eens bijhouden! Goed man!" Toch wat verguld gaf ik aan dat dit geen normale snelheid voor me is. "Ga je dan nog harder?" vroeg hij. Dat ik vertelde dat dit een sprintje was stelde hem gelukkig niet teleur. Toen het licht op groen sprong reed hij gebarend met zijn duim omhoog weg.

Dagafstand 106 km, totale afstand 2568 km.