Hoewel de plaatjes van de buienradar me zorgen baarden, fietste ik vrijdagavond rond 19:00 toch richting Hoenderloo om mee te kunnen doen met de Vollemaanstocht.
Ik had een route gepland via de routeplanner van de fietsersbond. Die leverde me eerst een track die tussen Driebergen en Maarn koos voor een weg die - naar ik me meende te herinneren - niet zo geschikt is voor een Quest. Ik dacht aangegeven te hebben alleen op verharde wegen te willen rijden, maar misschien verwarde de dubbele negatie in de interface van de routeplanner me. "Overrulen vermijd onverharde wegen", snapt u het? Ik vertelde de routeplanner dus wat zuidelijker, via het kruispunt in het centrum van Doorn, te willen rijden en laadde de resulterende track in de GPS.
gefietste route weergeven op een grotere kaart
Bijna direct buiten Houten werd me een schitterende route gewezen die ik nog niet kende. Langs kasteel Krommerijn (zo weet ik nu), via Starkenborgh in noordelijk richting om dan de Gooijerdijk te nemen (ook nieuw voor me, verrassend). Aldaar werd ik op een gegeven moment weer een onverharde weg op gestuurd. Dat ging echt niet met de Quest dus ik besloot de Gooijerdijk aan te blijven houden.
Wat later, de A30 voorbij, begon het echt 'veluwe' te worden. Ondertussen was het pikkedonker. Ik fietste over een fietspad dat normaliter in verband met tegenliggers helemaal niet geschikt is voor een Quest, maar nu was er niemand. Helemaal alleen fietsend, dwars door het donkere bos. Een indrukwekkende ervaring.
Uiteindelijk was ik om 21:30 bij de Woeste Hoeve. In het duister stonden schimmen op me te wachten "Hee, het is René", hoorde ik een stem zeggen die wel bekend klonk maar die ik niet direct kon plaatsen. Toen we een kwartier later richting Wekerom vertrokken begon het te regenen.
Het begon te regenen, hard te regenen, nog harder te regenen. Het bleef maar regenen. De wind striemde de regen tegen mijn gezicht. Fietsen is zo niet echt aangenaam. Ik heb natuurlijk wel vaker met de Quest in de regen gereden maar nu werd ik voor het eerst flink nat van de regen.
Terwijl in het maïsveld in de buurt van Wekerom de regen maar naar beneden bleef komen wijdde Denis ons in in de trieste geschiedenis van de marskramer, de stroper en zijn zeven dochters. Toen ik weer in de Quest probeerde te klimmen besefte ik hoe koud en nat ik was. Ik besloot mij regenjas in de fiets aan te houden en alleen weer terug te rijden. Om af te druipen, als het ware.
Ook de eenzame terugweg kenmerkte zich door enorme hoeveelheden vallend en ondertussen ook liggend water. Om 00:45 was ik weer veilig terug in Houten.
Voor de statistiek: 141 kilometer gefietst, teller in de Quest staat nu op 5150 km totaal.
PS: Bijna vergeten te vermelden dat ik tussen Otterlo en Hoenderloo op een haar na een ree tegen de zijkant van de Quest had. Het beest was opgeschrokken door de felle lichten van een tegenliggende auto. Ik was ook even verblind, hoorde toen ineens een geluid als van krassende hoefjes op asfalt - zo zou ik het achteraf willen omschrijven - en zag toen ineens een flink dier op een paar cm naast me. Voor ik het door had was het ook weer verdwenen. Met een flink verhoogde hartslag zette ik mijn nachtelijk tocht voort...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten