Onzin! Uiteindelijk zit het allemaal tussen de oren. Dat valt me telkens weer op als ik me over alle drempels heen gezet heb en weer ben gaan fietsen. Als ik eenmaal fiets is het weer genieten. Discipline is het enige dat nodig is. De kou? Als je je maar niet alleen richt op de sensatie in je tenen ook bij -6 ºC geen probleem! Het duister? Tja, je moet iets beter opletten, vooral om geen andere fietsers met minimaal licht omver te rijden. De regen? In een Quest? Waar hebben we het over! De vele kilometers? Zo ver is 53 kilometer nu ook weer niet en het fietsforenzen is bovendien een hele efficiënte manier om aan de zo zinvolle lichaamsbeweging te komen.
Volgens mij zijn we met zijn allen in deze samenleving steeds meer watjes geworden. Weekdieren zijn we, verwend en lui!
Mezelf incluis.
Vanochtend zou ik voor de tweede keer deze week met de fiets naar het werk kunnen rijden. Ik ging dus niet. Vanochtend lag alles klaar voor vertrek. Mijn excuses waren niet de kou, het duister of de regen maar
- door het drukke werk een paar nachten sub-optimaal geslapen (ach...)
- vannacht een paar keer door de kinderen in de slaap gestoord en kon de slaap daarna niet goed meer vatten (tjonge..)
Ik heb nog heel wat te oefenen in discipline voordat fietsen gewoon fietsen wordt.
Voor de statistiek: de teller in de stilstaande Quest staat op 2042 km.
1 opmerking:
En met zo'n mooi stuk langs het kanaal zou je helemaal geen excuses mogen hebben :-).
Zoveel zal de reistijd toch niet verschillen denk ik? En hoe meer je fietst hoe sneller het gaat, de auto of trein gaat altijd even traag ;-).
Dus maandag weet je wat je je te doen staat!
Een reactie posten