Het leven slaat terug

Nog onwetend kwam in vanochtend in lycra gehuld de trap af. Aan het aanrecht snijd ik twee dikke plakken van het brood dat ik koop in de winkel met een grote maar vriendelijke kabouter achter de toonbank. Gewapend met de boterhammen en een glas jus d'orange kruip ik achter de computer en open achteloos "nu.nl." Ik lees "Martin Bril (49) overleden." Hoewel de Volkskrant in huize Voorburg-Hattink al jaren niet meer door de brievenbus valt, maakt dit bericht om redenen die ik zelf niet direct kan verklaren indruk op me. Zo'n 10 minuten later dan gewoonlijk fiets ik van huis. Iets aan de dag zelf lijkt niet meer mee te willen werken.

Voorbij Breukelen is het fietspad fijn. Automobilisten worden op veilige afstand gehouden, het asfalt is er goed, de weg is lang en recht. Ideale omstandigheden om m'n hoofd heerlijk leeg te fietsen. Het mooie van een leeg hoofd is dat het gevuld kan raken met wat er zich voordoet.

De racefietser die voor me rijdt lijkt uit een modeshow weggereden. Al op grote afstand valt me op hoe verzorgd zijn wielerkleding er uit ziet. De fluorescerend groene stukken van zijn verder zwarte shirt geven geen schreeuwende maar juist een gedistingeerde uitstraling. "Professioneel", denk ik. Die gedachte doet me opleven. Graag zou ik met 'm spelen, 'm niet te hard inhalen, hem het idee te geven dat 'ie aan kan klampen. Na hem even de indruk gegeven te hebben dat 'ie mij zou kunnen volgen zou ik langzaam de snelheid verhogen, 36, 38 km/h. Hij zou niet opgeven. Zijn ijdelheid geeft hem zelfvertrouwen. Heimelijk zou ik er van genieten om hem in mijn achterspiegel zo onopvallend mogelijk te zien puffen terwijl ik de snelheid weer verder verhoog. Zie hem eens fietsen, ha! Ik rijd 40, 42 km/h. Het onvermijdelijke gebeurt, hij geeft op, met een achteloosheid zoals ook een kat kan tentoonspreiden. Alsof het eigenlijk puur toeval was dat hij achter me aan bleef hangen. Ik zou nog wat laatste genot uit deze spelerij halen door flink aan te zetten en er met krap 50 km/h vandoor te gaan, hem in mijn achterspiegel snel tot een klein stipje reducerend.

Die beelden springen in een fractie van een seconde door mijn hoofd. Net voordat ik de man daadwerkelijk inhaal komt hij uit het zadel. Zo te zien enkel om zijn kleding verder te fatsoeneren. Ik heb de man blijkbaar verkeerd ingeschat. Het is niet de snelle professional, maar enkel een modefreak. Met een bedroefd gevoel rij ik hem voorbij. Ik voel me eenzaam. Hoe meer ik andere fietsers langs het kanaal observeer hoe verder ik me van hen verwijderd voel. Ik denk aan Martin Bril. Met zijn gave voor scherpe observatie zal hij zich ook vaak eenzaam gevoeld hebben, stel ik me voor.
Deze dag lijkt niet meer te kunnen lukken.

Voor Abcoude buig ik van het kanaal af. Net om de bocht bij het spoor rij ik een meisje tegemoet. Een scholiere op een stevige fiets. Geen schoonheid, een rond hoofd, korte jongensachtige haren. Hollandse struisheid. De verplichte witte 'oortjes' van een iPod in haar nek. Ze kijkt naar me en lacht een beugel bloot. Alsof ze m'n gedachten kon lezen en me wilde troosten. Rechts van me breekt de zon door het grijze wolkendek. "Het leven slaat terug," schiet er door mijn hoofd.

Deze dag kan niet meer stuk.

BTW, de teller in de Quest staat op ongeveer 3310 km.