Ik fietste 's ochtends op de dijk tussen Amerongen en Wijk bij Duurstede.
De temperatuur nog onder nul, de uiterwaarden wit berijpt. De winterzon, laag in het zuidoosten, doet haar best de wereld te verlichten.
Sinds een paar weken heb ik weer een velomobiel, en begin de voor het fietsen vereiste balans te hervinden. Ik trap hard, maar niet te hard, in vaste cadans. Het lijf geniet er van flink te moeten werken.
De fiets en ik dansen over de weg, met de dijk mee slingerend tussen de weilanden, in de zon.
Een auto komt ons tegemoet. M'n eerste reactie "Wow, een Maserati!". Dan voel ik weer het gestage werken van mijn warme lijf, de cadans van mijn benen, de frisse rijwind langs m'n gezicht en besef dat op dit moment niemand meer te benijden is dan ik in mijn fiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten