Voor wie een Quest gaat kopen: tips

Als je een nieuwe Quest koopt dan zijn een claxon en electronische richtingaanwijzers (op basis van LEDs) optioneel. Ik raad iedereen aan die er bij aan te schaffen, het zijn praktisch onmisbare uitbreidingen, als je tenminste van plan bent om op de openbare weg te rijden.

Als extra had ik ook een groot 57-tands voorblad aangeschaft. Achteraf was dat niet nodig. Op het vlakke rij ik wel eens wat langere tijd 50 km/h en dat is nog net te doen met het 42-tands voorblad. Met een standaard 52-tands voorblad is ook tot 60 km/h prima te doen. Als je tenminste de kracht hebt... Dat soort snelheden rij ik alleen incidenteel, en dan alleen tijdens of na een afdaling. Voor mij was 57-tands dus niet nodig. Omdat je met een 52-tands voorblad de ketting kan inkorten waardoor die prettiger loopt heb ik nu dus weer een 52-tands blad gemonteerd.

Ik schafte ook een extra accu aan nadat ik op een terugrit in het donker wat weinig spanning over had. Achteraf was dat ook niet echt nodig geweest: de truc is om de accu voor iedere rijdag (van in mijn geval in de winter van ~ 3 1/2 uur) op te laden. Als de accu een paar dagen niet aan de spanning hangt verliest 'ie vanzelf veel capaciteit (misschien speelt dit ook met name in de winterkou).

Vrij snel na aanschaf heb ik het stoeltje in de laagste stand gezet. Daardoor heb ik minder last van een houten kont, is de stroomlijn beter én mijn wegligging beter door het lager geplaatste gewicht. Ik zit nu met het puntje van mijn neus ongeveer op de hoogte van de schuimkap. Bij het verlagen van de positie van je zitje moeten ook de cranks wat naar voren. Dat maakt het aardig wat werk. Achteraf spijt dat ik hier bij het ophalen van de fiets bij Velomobiel.nl niet net iets meer aandacht aan heb laten besteden.

Als ik nu weer een Quest zou kopen zou ik van te voren expliciet aangeven welke banden gemonteerd moeten worden. De Schwalbe Kojaks waar ik nu mee fiets bevallen goed, over de oorspronkelijk voor gemonteerde Vredestein HPV's was ik minder tevreden. Koop bij de eerste rit meteen ook reservebanden! Één buitenband voor iedere wielmaat en twee binnenbanden voor iedere maat geven mij een zeker gevoel. Binnenbanden met een Frans ventiel zijn het handigst omdat je die snel kan monteren als je binnenband enigszins op druk in een buitenband in het binnenste van je fiets vervoert.

Tot slot was ik in het begin ontevreden over het remgedrag van de fiets. Dat bleek later bij onderzoek door Velomobiel.nl te komen doordat het kapje op een remkabel niet goed zat waardoor de remkabel daar ingesleten was en klemde. Velomobiel.nl heeft me prima geholpen en nu remt de fiets weer goed. Moraal is dus dat je je ook na aanschaf van je nieuwe Quest bij vragen of twijfels niet moet schromen om contact op te nemen met Velomobiel.nl.

Kilometerstand in de Quest nu 3524 km.

Het leven slaat terug

Nog onwetend kwam in vanochtend in lycra gehuld de trap af. Aan het aanrecht snijd ik twee dikke plakken van het brood dat ik koop in de winkel met een grote maar vriendelijke kabouter achter de toonbank. Gewapend met de boterhammen en een glas jus d'orange kruip ik achter de computer en open achteloos "nu.nl." Ik lees "Martin Bril (49) overleden." Hoewel de Volkskrant in huize Voorburg-Hattink al jaren niet meer door de brievenbus valt, maakt dit bericht om redenen die ik zelf niet direct kan verklaren indruk op me. Zo'n 10 minuten later dan gewoonlijk fiets ik van huis. Iets aan de dag zelf lijkt niet meer mee te willen werken.

Voorbij Breukelen is het fietspad fijn. Automobilisten worden op veilige afstand gehouden, het asfalt is er goed, de weg is lang en recht. Ideale omstandigheden om m'n hoofd heerlijk leeg te fietsen. Het mooie van een leeg hoofd is dat het gevuld kan raken met wat er zich voordoet.

De racefietser die voor me rijdt lijkt uit een modeshow weggereden. Al op grote afstand valt me op hoe verzorgd zijn wielerkleding er uit ziet. De fluorescerend groene stukken van zijn verder zwarte shirt geven geen schreeuwende maar juist een gedistingeerde uitstraling. "Professioneel", denk ik. Die gedachte doet me opleven. Graag zou ik met 'm spelen, 'm niet te hard inhalen, hem het idee te geven dat 'ie aan kan klampen. Na hem even de indruk gegeven te hebben dat 'ie mij zou kunnen volgen zou ik langzaam de snelheid verhogen, 36, 38 km/h. Hij zou niet opgeven. Zijn ijdelheid geeft hem zelfvertrouwen. Heimelijk zou ik er van genieten om hem in mijn achterspiegel zo onopvallend mogelijk te zien puffen terwijl ik de snelheid weer verder verhoog. Zie hem eens fietsen, ha! Ik rijd 40, 42 km/h. Het onvermijdelijke gebeurt, hij geeft op, met een achteloosheid zoals ook een kat kan tentoonspreiden. Alsof het eigenlijk puur toeval was dat hij achter me aan bleef hangen. Ik zou nog wat laatste genot uit deze spelerij halen door flink aan te zetten en er met krap 50 km/h vandoor te gaan, hem in mijn achterspiegel snel tot een klein stipje reducerend.

Die beelden springen in een fractie van een seconde door mijn hoofd. Net voordat ik de man daadwerkelijk inhaal komt hij uit het zadel. Zo te zien enkel om zijn kleding verder te fatsoeneren. Ik heb de man blijkbaar verkeerd ingeschat. Het is niet de snelle professional, maar enkel een modefreak. Met een bedroefd gevoel rij ik hem voorbij. Ik voel me eenzaam. Hoe meer ik andere fietsers langs het kanaal observeer hoe verder ik me van hen verwijderd voel. Ik denk aan Martin Bril. Met zijn gave voor scherpe observatie zal hij zich ook vaak eenzaam gevoeld hebben, stel ik me voor.
Deze dag lijkt niet meer te kunnen lukken.

Voor Abcoude buig ik van het kanaal af. Net om de bocht bij het spoor rij ik een meisje tegemoet. Een scholiere op een stevige fiets. Geen schoonheid, een rond hoofd, korte jongensachtige haren. Hollandse struisheid. De verplichte witte 'oortjes' van een iPod in haar nek. Ze kijkt naar me en lacht een beugel bloot. Alsof ze m'n gedachten kon lezen en me wilde troosten. Rechts van me breekt de zon door het grijze wolkendek. "Het leven slaat terug," schiet er door mijn hoofd.

Deze dag kan niet meer stuk.

BTW, de teller in de Quest staat op ongeveer 3310 km.

Vredestein HPV, Perfect Moiree en Schwalbe Kojak

Onder het motto "een nieuw seizoen, tijd voor nieuwe banden" heb ik vandaag de Vredestein Perfect Moiree's vervangen door verse Schwalbe Kojaks. De Kojaks schijnen net iets sneller te zijn maar misschien ook wat minder lekbestendig. Dat ga ik dus zelf eens testen. Over de snelheid verwacht ik niets zinvols te kunnen zeggen. De omstandigheden van het moment en vooral het gevoel van de dag maken mijns inziens dat er niet te veel waarde gehecht moet worden aan subjectieve beoordelingen over de snelheid van een band. Een uitroltest zegt veel meer maar ook die moet denk ik niet als de absolute waarheid gezien worden, wel als een redelijke indicatie van de verschillen in rolweerstand. Immers, een uitroltest onder andere weersomstandigheden en op ander wegdek zal goed tot andere resultaten kunnen leiden.

Maar goed, misschien ga ik hier binnenkort toch enthousiast roepen dat de Kojaks heel snel zijn (of juist niet).

Over lekbestendigheid durf ik me wel uit te laten, hoewel het statistisch volslagen onverantwoord is om conclusies te trekken op basis van de ervaringen met een paar examplaren, opgedaan over enkele honderden kilometers.

De Vredestein HPV's bevielen me niet goed. De eerste was lek na ongeveer 400 kilometer. Een ander gloednieuw exemplaar na 500 kilometer. Die band heb ik na nog eens 500 kilometer vervangen omdat de scheur in het canvas te groot was en de reparatie aan de binnenzijde niet hield.

De Vredestein Perfect Moiree's bevielen beduidend beter. Zeker niet significant trager dan de HPV's (zegt ik toch wat over de snelheid, maar zie eens hoe voorzichtig!) maar in ongeveer 1500 kilometer niet lek gereden. Er zaten diverse kleine steentje in het loopvlak (ééntje zelfs net door het canvas heen) maar mijn indruk is dat de band minder snel scheurtjes oploopt dan de HPV's. Plan is nu om deze zomer de Kojaks op te rijden en als het dan echt herfst wordt de gebruikte Perfect Moiree's weer terug te leggen.

De Schwalbe Kojaks bleken vandaag, in tegenstelling tot diverse berichten op het internet, eenvoudig om te leggen. Geen problemen met hoogteslag, tenminste niet bij de draadversie die ik gebruikt heb (er is ook een Kojak als vouwband). Achter is de fiets overigens sinds oplevering voorzien van een 26" Kojak. Die is al bijna 3000 km lekvrij. Wel kon ik er vandaag de nodige kleine steentje uit peuteren. Slechts één beschadiging aan de band was net wat groter. De band ziet er verder nog goed uit.

Beware of the White Van Men!

Hoewel er op industrieterrein Lage Weide fietspaden zijn is het er echt Autowereld. Als fietser ben ik dus zeer beducht voor verkeer dat vergeet dat er ook fietsers bestaan. Vooral bij afslaand verkeer ben ik alert.

Afgelopen vrijdag in de ochtend zag ik nog ruim voor me een trits tegemoetkomende afslaande auto's. De laatste in de rij zou absoluut voor me moeten stoppen. Die laatste in de rij was echter een wit bestelbusje. Nu was ik gealarmeerd. Een White Van Man, de meest gevaarlijke categorie bestuurder! Witte bestelbusjes worden in het algemeen bestuurd door jonge mannen (2 x een risicopunt). Het voertuig is van hun werkgever wat niet stimuleert tot voorzichtig rijgedrag (nog een risicopunt) en de wagens zijn meestal geheel anoniem (nog meer aanleiding tot risicovol gedrag, nu 4 punten bij elkaar opgeteld).

Als ik 's ochtend op Lage Weide op collision course zit met een White Van Man is het uitgangspunt dus dat hij me niet ziet. Dat bleek vrijdagochtend terecht. Ik flink remmen en claxonneren tegelijk. Ik hoop dat 'ie me uiteindelijk nog wel gehoord en gezien heeft maar waarschijnlijk grossierde hij in risicopunten en was hij ook aan het bellen terwijl de muziek aan stond. Een White Van Man is en blijft immers een White Van Man.

Kilometerstand na vrijdag 2887 km.