Na een aantal jaren zonder velomobiel heb ik nu weer zo'n 1000 km in de benen met de Quest die ik overnam van Marcel Beekmans (#752). Een mooie gelegenheid om mijn ervaringen samen te vatten en te delen.
Ik ben blij dat ik weer een velomobiel heb. De vorige (#284) kocht ik meer dan de huidige met het idee een soort van autootje te hebben waarmee ik naar het werk zou kunnen rijden (één keer per week 53 km en weer terug). Dat beviel, maar toen ik een nieuwe baan kreeg werd de forensroute te lang (73km) en vooral te lastig (Houten - Den Haag). In een levensfase met jonge kinderen zag ik veel en ver toeren met de Quest niet zitten.
De nieuwe Quest kocht ik juist met het idee om met enige regelmaat een sportieve tocht te kunnen maken, zonder sterk afhankelijk te zijn van weer en seizoen. Voor dat gebruik is de Quest een fijn voertuig.
Tijdens het fietsen in de Quest probeer ik een balans te vinden tussen aandacht voor mijn omgeving (natuur en verkeer), voor mijn lijf én voor de fiets.
Wat betreft de aandacht voor mijn omgeving is het met een Quest bovenal genieten dat je zo'n enorme actieradius krijgt en daarmee veel van de wereld ziet. Afstanden die ik met mijn snelle tweewieler ver vond doe ik nu met groot gemak. Dat heeft behalve met de snelheid van de Quest ook zeker met het comfort te maken. Ik heb de indruk dat het ontspannend werkt om niet voortdurend een fiets in evenwicht te moeten houden. Het uit de wind zitten in de stroomlijn van de Quest is ook uiterst aangenaam. Ik moet wel leren meer te anticiperen op het andere verkeer, met name op de zo veel tragere fietsers. Zo haalde ik vandaag een peloton racefietsers in dat niet verwacht had dat een andere fiets hen met een flink snelheidsverschil in zou komen halen. Hoewel ik de inhaalmanoeuvre begon door te bellen kon ik enkel door flink remmen ternauwernood voorkomen dat de breed afzakkende kopman onzacht met de Quest kennismaakte.
Het gewicht van de Quest houdt zeker voor een beginnende of herintredende velomobilist het risico in dat vooral bij optrekken knieën te zwaar belast worden. Naast aandacht voor met voldoende hoge frequentie 'rond' te trappen - wat er toe leidt dat ik de pedalen niet alleen van me af duw maar afwisselend ook naar me toe trek - ben ik herhaaldelijk bezig geweest om de juiste afstand tussen zitje en trapas te vinden. Zeker toen ik de fiets net had waren mijn vingers bijna voortdurend zwart van het kettingsmeer omdat ik door verschuiven van de trapas de ketting dan weer eens langer en dan weer eens korter moest maken. Ik ben dus alert voor overbelasting maar geniet er ook van fysieke grenzen op te zoeken en mijn lijf flink te laten werken.
Als mijn aandacht bij de fiets is ,let ik op hoe de fiets loopt, het geluid, de bewegingen en of alles goed functioneert. Zeker in het begin moet je je de geluiden, bewegingen en gedragingen van de fiets echt eigen maken. Waar ik me aanvankelijk het meest stoorde was dat op slecht wegdek de fiets veel herrie maakt, minder hard wil en ook minder goed te controleren is. Bij een betere velomobiel zou ik vooral daar op willen inzetten. Ondertussen heb ik echter de Durano+ banden vervangen door de bredere Shredda's en is dit veel minder een punt. Toch zou ik verdere verbetering vooral nog op het vlak van de wegligging zoeken. Toen ik vandaag met hoge snelheid van perfect asfalt op slecht asfalt kwam leek het ineens op fietsen op een wasbord met zeep. Gelukkig hield ik voldoende controle maar ik kan me voorstellen dat met betere dempers / schokbrekers, of misschien wel met vier wielen, dit gedrag te voorkomen is. Wat betreft de dempers: als ik veel kracht overbreng dan gaat de fiets naar mijn zin wat veel schudden. Stuggere vering zou dat verhinderen maar heeft in praktijk vast niet alleen voordelen.
Tot slot ben ik in snelle bochten altijd een beetje bang voor omgaan. Zonder die nu zo functionele vrees zou het fietsen nog meer genieten zijn.
5 opmerkingen:
Op het Duitse forum is Roland Kauke flink bezig geweest met de veerpoten van velomobielen.
Sinds kort kun bij hem setjes elastomeren bestellen die de demping/veer eigenschappen op slecht wegdek drastisch kunnen verbeteren.
Check het Duitse forum onder kopje Elastomeren 2.0
Interessant. Misschien moet ik om te beginnen eens met een Risse-demper experimenteren.
Dat kan ook. In mijn quest had ik er ook een zitten die duidelijk voordelen bood tov de originele. Peter de Rond heeft daar ook een oplossing en is goedkoper.
In mijn huidige DF heb ik de veren in de voorpoten vervangen door elastomeren.
De voordelen zijn, na een kort testritje, louter positief te noemen.
De demping/vering is soepeler geworden zonder 'zacht' aan te voelen. Stiller en met name op ruwe ondergrond comfortabeler.
Marc, je DF heeft waarschijnlijk ook een DT Swiss demper? Ik kan me voorstellen dat het aangedreven achterwiel de eerst aangewezen plek is om met aanpassingen de wegligging te verbeteren.
In mijn zware glasvezel Quest had ik al vrij snel de standaard veren (voor) vervangen door kortere, stijve veren. Echt een wereld van verschil. De fiets beweegt veel minder mee met het trappen en bochten worden een genot om met snelheid te nemen, wel aan de rand van het instapgat trekken om je gewicht te verplaatsen. Dat was voor mij de beste verbetering aan de Quest, veel meer effect dan bredere banden. Nu ben ik lang en zwaar (93 kg), dat maakt zeker uit. Nadelen heb ik niet ondervonden.
Een reactie posten