Als ik ga fietsen dan neem ik naast water - verpakt in een Camelbak - ook altijd een voorraadje Sultana's - of soms de merkloze variant - mee in het buikzakje van mijn fietsshirt. Toen ik ruim een jaar geleden met de aanschaf van de Quest weer fanatieker begon te sporten had ik regelmatig al vrij snel honger. Als ik tijdens een ritje dan eenmaal begon met het eten van Sultana's dan at ik ze meestal ook de hele rit door. Het valt me op dat, nu ik meer getraind geraakt ben, ik minder snel behoefte heb aan eten onderweg, vaak alleen op ritten van langer dan 75 km. Desalniettemin neem ik de Sultana's altijd mee want fietsen met een hongergevoel is niet fijn.
Hoewel de combinatie van water en Sultana's me in het algemeen goed bevalt als 'voer' voor onderweg is het bij de echt lange en warme ritten onvoldoende uitgebalanceerd. Toen ik vorige jaar een rit van ruim 200km naar Keulen maakte werd ik na een km of 130 bijkans dol van de behoefte aan zout. De smaak van Sultana's werd me veel te weeïg, alleen door aan mijn armen te likken (helaas ook ingesmeerd met zonnebrandolie) kon ik nog een beetje tegemoetkomen aan mijn sterke zoutbehoefte. Ik heb daarom nu voor langere ritten mijn standaarduitrusting uitgebreid met zoute Mintnopjes. Na een km of 100 een paar Mintnopjes is voldoende om mijn behoefte aan zout te bevredigen. Na een paar Mintnopjes smaken de Sultana's ook weer goed.
